Soledad - Soledad Plays Soledad

TYM Records

Laten we proberen het persdossier in enkele regels samen te vaten : Soledad is een bonte mengeling hoogwaardige en flink geschoolde muzikanten die elkaar in 1995 gevonden hebben,  hun muzikale interesses, die breed en een beetje buiten de lijntjes lagen, hebben gesynchroniseerd door heel creatief om te gaan met bestaand materiaal uit de muziekliteratuur en daarmee jarenlang de wereld zijn rondgetrokken.

Nu, bij hun vijfde cd, voelen ze zich rijp en mans genoeg om met eigen werk voor de pinnen te komen. ‘Soledad Plays Soledad’ heet de cd dan ook logischerwijze en duidelijker kan een titel niet zijn. Op deze plaat zit heel veel ritme en je hoort onverwachte patronen die een jazzy, latino, fado of ambient lezing krijgen, maar vooral vakkundig geblenderd worden tot heerlijke fusion.

Por Toda A Minha Vida, een compositie van Tom Jobim, is het enige vocale nummer. Het wordt de sterren ingezongen door Maurane, die nog maar eens bewijst over één van de prachtigste stemmen uit Europa te beschikken.  

De vele akoestische instrumenten met hier en daar een electronisch streepje hinderen geenszins en kunnen, in tegenstelling tot zowat elke naaktscène van Sylvia Kristel, wel  omschreven wordt als functioneel

De plaat klinkt erg hecht. Soledad slaagt binnen de oneindige variatie van genres die ze beoefenen een coherente klank te ontwikkelen. Even veel variaties dus ook in het hele scala gevoelens dat het kwintet bij elke beluistering opnieuw losmaakt. Af en toe – in Frevo bijv. – wordt een rockclicheetje niet geschuwd en bij Tio slaat Soledad enkele maten de experimentele weg in.

Baile Funk zit vol ingewikkelde maar mooi opgebouwde ritmewisselingen waarin Soledad flarden big band verbindt met een accordeon à la Piazzolla en er tegelijk een bijna klassiek romantische viool tussengooit.

Intelligente fusion, daar is alles mee gezegd voor dit heerlijke plaatje. Maar dat is meer dan genoeg. Luisteren maar naar Soledad dus. En opnieuw. En opnieuw…