Songhoy Blues - Music In Exile

Transgressive

We blijven de oren spitsen voor nieuw talent, zoals het uit Mali afkomstige Songhoy Blues dat ons met debuut ‘Music in Exile’ (Transgressive Records / PIAS) danig verrast. Nog voor hun debuut hier bij ons officieel verschijnt, mochten ze al het voorprogramma van niemand minder dan Damon Albarn in de Londense Albert Hall verzorgen.

De muzikanten in de band werden door jihadisten verdreven van hun thuisbasis Timbuktu (in het noorden van Mali, waar Songhoy Blues ontstond) naar het meer in het zuiden gelegen Bamako, waar de opnames van dit debuut plaatsvonden in samenwerking met Nick Zinner (Yeah Yeah Yeah’s) en Marc-Antoine Moreau. Nochtans laat de band zich niet zomaar in een hoekje duwen. Zanger en spil van de band Alia Touré beschouwt muziek dan ook als een noodzakelijke uitlaatklep, een beetje zoals het verlangen naar de vrouw waar je niet van weg te slaan bent. Met hetzelfde verlangen leggen we ons oor te luister bij dat erg verslavende debuut.

Het fraai groovende Soubour was reeds te horen op 'Maison Des Jeunes', een door Africa Express ondersteunde verzamelalbum waarop een kruisbestuiving van westerse en Afrikaanse muzikanten te horen is. Een album dat meer dan een deur voor hen opende, want inmiddels zijn ze een meer dan graag geziene gast op verschillende internationale podia.

Knap om te horen is dat de band al van bij het begin vuurwerk aflevert waardoor je als luisteraar meteen mee bent. We denken hierbij onder meer aan de onverwachte breaks in het funky Irganda of de manier waarop Al Hassidi Terei traag opstart, maar zich al gauw ontpopt tot een onvervalste klassieker. Zoals de video van dat nummer al aangeeft, zit de band ook zeker niet om een fris idee verlegen.

Ook in Desert Melodie wordt getracht om verontwaardiging om te zetten in hoop en het verdriet te verdrijven met steengoede muziek. Knappe grooves, heerlijke desert blues. Of zoals ambientgod Brian Eno het stelt : “they’ve had 2 000 years of practice”. Met bluesy gitaarriffs en aanstekelijke percussie en zang tracht de band om de verbanning van zich af te musiceren en dat leidt tot bijzonder fraaie resultaten.

Het wat lome Sekou Oumarou ligt klankgewijs in het verlengde van de touaregbluesvrienden van Tinariwen. Het knappe Nick is een stevige bluesstomp zoals Seasick Steve zijn fans wel eens voorschotelt terwijl Wayei iets wegheeft van een dolgedraaid walsje. En wat te denken van Petit Metier, een ode aan het eeuwenoude muzikale erfgoed.

Afsluiten doet de band met het erg ontroerende Mali, een wat traag opbouwend nummer met respect voor de muzikale tradities dat tegen de achtergrond van het verhaal van de band een sterk statement maakt.

We kunnen als verdict niet anders ophoesten dan : dikke aanrader. Ondanks de vele conflicten in de regio slaagt Songhoy Blues er met dit debuut in om duidelijk te maken dat het recht op muziek zich niet zomaar laat censureren. We zien de band maar al te graag terug op een podium ergens ten lande.