Sonic Youth - Rather ripped
Geffen Records
Tot halverwege de jaren tachtig kenden de albums van Sonic Youth twee gezichten. Voor ongeveer de helft waren de platen gevuld met aanstekelijke up-tempo nummers die new wave en de post-punk een nieuw geluid gaven. De andere helft bestond meestal uit lange en vooral extreme gitaar-experimenten die uitstekend dienst doen om je zus de rillingen over haar rug te laten komen en om haar nervositeit op de proef te stellen terwijl zij zwoegt aan onmogelijke wiskundesommen. Ook gangbare tracks werden, en worden nog steeds, regelmatig vergezeld door vergelijkbare dissonanten. Maar de muziek van de band was regelmatig onderhevig aan een evolutie. Gaandeweg maakten die experimenten steeds meer plaats voor diepgang, emotie en pakkende melodieën.
Net als voorganger 'Sonic nurse' uit 2004 lijkt 'Rather ripped' een combinatie van de punkachtige en de wat meer rustgevende stijl. Gezegd moet worden dat dit meer dan ooit een breed georiënteerde en toegankelijke plaat heeft opgeleverd. Veel nummers hebben wel een aanstekelijk refrein of een melodielijn die lang in je hoofd blijft zitten. Een nummer als Reena of Incinerate komt hierdoor voor als lichte kost. Dat de muziek relatief makkelijk verteerbaar is, komt ook doordat Sonic Youth nooit gebruik maakt van hele zware gitaren maar het altijd is blijven zoeken in die typische new wave geluiden, helder en doorzichtig gitaar geluid dus. Het klinkt hooguit wat 'grungy' a la Nirvana in bijvoorbeeld Sleepin' around.
Sonic Youth staat ook bekend om het gebruik van akkoorden en tooncombinaties die niet echt voor de hand liggen. Door die creativiteit ontstaat een bijzondere sfeer die je bij weinig andere bands zult aantreffen. Op dit album is dat ook weer het geval, onder meer tijdens Rats. Bij dit soort nummers, maar ook op de diverse ballads die deze plaat kent, komt de ingetogen zang van Thurston Moore uitstekend uit de verf. Overigens is ook het liefelijke stemgeluid van Kim Gordon volop te horen. Zij neemt de vocalen voor haar rekening op verschillende tracks, zowel vlotte als rustige nummers.
'Rather ripped' kent wel enigzins een anti-climax. Ooit zorgde Sonic Youth met de single Diamond sea voor een magnifiek slotakkoord bij 'The washing machine' uit 1995. Or, de afsluiter van deze cd, zal daar nooit aan kunnen tippen. Terwijl een opwindend muziekstuk ons nog volledig in de ban heeft, bereiken we de uithoek van de plaat. Het nummer is saai; er gebeurt werkelijk niets. Zelfs de meest schitterende ster kan plotseling geheel uitdoven.
Dit album is ideaal voor wie graag voorzichtig kennis wil maken met deze band. De nummers staan niet eens zo gek ver af van menig moderne band als bijvoorbeeld Editors, waardoor de drempel voor een jonge generatie zeer laag is. Aan de andere kant is het geluid op de plaat wel weer typisch Sonic Youth. Zoals gezegd geen langgerekt experiment met scherp geluid maar eerder een beheerste dosis hiervan om het geheel te kruiden. Het begroet de nieuwe luisteraar wat vriendelijker dan oud werk, zonder dat het ontbreekt aan de bevlogenheid van een klassieker als 'Daydream nation' (1988).