Sonic Youth - The Destroyed Room: B-sides and Rarities
Geffen Records
Behoeft een groep als Sonic Youth nog een inleiding? Een groep die meer dan eens het onderwerp van namedropping vormt, een groep die een blijvende invloed heeft op de alternatieve muziek van vandaag. Een groep ook die al meer dan twintig jaar prutst met ontstemde gitaren, schroevendraaiers, drumstokken, dissonantie en feedback, maar er toch telkens in slaagt om te overtuigen. Vorig jaar nog was er ‘Rather Ripped’, een melodieuze rocker die Sonic Youth van z’n meest poppy kant liet zien. Een uitgestrekte hand voor de jongwassen Sonic Youth fans.
Zij die Sonic Youth op de voet volgen weten echter dat Sonic Youth de laatste tien jaar twee gezichten heeft. Enerzijds heb je de reguliere albums die sinds het begin van de jaren negentig steeds meer de gulden middenweg opzochten tussen dissonantie, noise, feedback en de maatschappelijk meer geaccepteerde rockgenres. Het beste voorbeeld daarvan is, naast het jongste ‘Rather Ripped’, hun doorbraakalbum ‘Dirty’. Maar nooit hebben ze vaarwel kunnen zeggen aan het geluidsexperiment en het avant-gardistische van hun begindagen. Die driften botvierden ze in talloze nevenprojecten, waarvan de SYR-reeks de bekendste is.
Welnu, ‘The Destroyed Room’, hun verzameling rariteiten en b-kantjes leunt nogal eens aan bij dat tweede, meer experimentele, gezicht van de groep. De toon wordt meteen gezet door Fire Engine Dream, een meer dan tien minuten durende gitaarstorm die langs een wederkerig basismotiefje wordt geregen. De gitaren klinken al eens nukkig, nors, tegendraads, compleet stuurloos en uiteraard uiterst dissonant. We like!
Ook tijdens tracks als Fauxhemians, Campfire (Sonic Youth al prutsend met een groovebox), Loop Cat, Kim’s Chords en het prachtige Beautiful Plateau zijn experiment, abstractie en weerspannigheid de belangrijkste ingrediënten, wat niet wil zeggen dat dit onuitstaanbare chaos is. Bij Sonic Youth weten ze immers als geen ander een uitgekiende combinatie van experiment en melodie neer te zetten. De beste voorbeelden daarvan zijn de kampvuur-anthem Razor Blade en het breekbare Blink, twee tracks waarop Kim Gordon ons hartje weer eens sneller doet slaan. De ene keer klinkt ze ontdeugend, dan weer verleidelijk, verliefd zelfs. En dat dus allemaal tegen een achtergrond van rammelende akoestische gitaartjes of droog getrommel en gitaardrones. We zijn al voor minder overstag gegaan.
Kers op de taart is de onverkorte en alternatieve lp-versie van het onmetelijk prachtige The Diamond Sea, vijf minuten melodieuze schoonheid, twintig minuten onhoudbare gitaarstormen, af- en aanzwellend, eerst zalvend, dan slaand, steeds adembenemend. Misschien wel één van hun grootste, maar meest compromisloze, hits.
‘The Destroyed Room’ is wat het is, een verzameling b-kantjes en rariteiten, hun laatste contractuele verplichting bij Geffen. Verwacht dus geen uitermate coherent album. Nee, verwacht dingen die je al even zocht, maar niet vond, de tracks die uit de boot vielen omdat ze misschien wat te abstract of experimenteel waren, maar daarom niet minder mooi. Nog beter, dit zijn de mooiste afdankertjes van de laatste jaren. Of lopen we met zo’n uitspraak toch wat te hard van stapel?