Sonic Youth - The Eternal

Matador Records

Scherp, geïnspireerd en vol energie. Dat zijn de vijf experimentele rockers van Sonic youth, die inmiddels allemaal in of rond de vijftig zijn, nog altijd. Drie jaar na het vorige album ‘Rather Ripped’ komen zij met een logische opvolger van die plaat. ‘The Eternal’ kent net zulke pakkende liedjes, maar deze stralen meer straight rock uit en kennen minder saaie momenten.

Hoeveel bands die al bijna dertig jaar meegaan brengen studiomateriaal uit vooral om een goed excuus te hebben voor een nieuwe tour? Sonic Youth hoort daar zeker niet bij. Ze steken nog steeds zoveel werk in platen dat die nog vrijwel allemaal even boeiend zijn.

 

Deze keer lijken de New Yorkers er voor gekozen te hebben de harde gitaren iets meer naar de voorgrond te halen. Daardoor krijgen de halfduistere maar aanstekelijke gitaarpopliedjes zoals we die al jaren van de groep gewend zijn meer pit en overtuigingskracht.

 

Het album is bijna nergens vervelend. Veel nummers, waaronder No Way en opener Sacret Trickster, rocken er van begin tot eind stevig op los. Maar er blijken meer manieren te zijn om de aandacht van de luisteraar niet te doen verzwakken. Antenna is een mooi voorbeeld van een vrij strakke song met lekker refrein, waarin we met een avontuurlijke break worden meegenomen op een typisch Sonic Youthuitstapje.

 

Andere snufjes die de plaat boeiend houden zijn het vocale samenspel (compleet met links-rechtseffecten) tussen Thurston Moore en Kim Gordon op Anti-Orgasm en Poison Arrow en het hoge tempo op een groot deel van de nummers. Natuurlijk doet ook een onweerstaanbare baslijn, zoals op What we Know, zijn werk.

 

Wanneer is het dan wél moeilijk het hoofd er bij te houden? Misschien tijdens het krijsende Calming The Snake, dat beter had kunnen fungeren als curieus b-kantje.

 

In Massage The History krijg je dan weer een fijne behandeling. Ondanks opnieuw een vrij hoog tempo laat dit negen minuten durende voortkabbelende slotstuk je helemaal wegdromen. Veel akoestische gitaren en echo's van noiserockgeluiden uit de verte maken er een schitterend luisteravontuur van. Aan haar stem te horen is Gordon alvast aan het trippen geraakt.

 

Terug op aarde kan men nog op zoek gaan naar de betekenis van een aantal bijzondere nummers. Zo is Leaky Lifeboat opgedragen aan de poëet Gregory Corso en Thunderclap aan Bobby Pyn (a.k.a. Darby Crash), een Amerikaanse punkrocker die de dag voor de moord op John Lennon op tweeëntwintigjarige leeftijd zelfmoord pleegde.

 

De band is er weer in geslaagd een goeie balans te vinden tussen catchy songs, donkere sferen en het aanbrengen van scherpe randjes. We hebben het in het verleden ook al eens beweerd: deze stijl laat de deur open voor een veel breder publiek dan het type aanhang waar Sonic Youth altijd mee geassocieerd is. En anders kan die massagebehandeling daar vast bij helpen.