Sophia - As We Make Our Way (Unknown Harbours)

PIAS

Heeft Robin Proper-Sheppard onder zijn alias Sophia opnieuw een tot op het bot gaand, persoonlijk album uit lijf en leden geschud? Het heeft er op zijn minst alle schijn van weg.

De instrumentale opener Unknown Harbours zet meteen de sombere, duistere  toon voor dit album. Het zal - tegen wil en dank - alweer geen vrolijke trip worden, al is het net dat wat ertoe leidt dat Sophiafans na al die jaren Proper-Sheppard terug in het hart sluiten. Lastig gaat namelijk ook. En tegen de tijd dat Resisting zijn intrede maakt, zijn we alweer verkocht.  Propper-Shepard is van nature uit een rusteloze zoeker en hij uit bloedeerlijk zijn twijfels op de tonen van een uiterst melodieuze song die het zelfs tot single zou kunnen schoppen. Fijn dat hij eindelijk een geschikte balans gevonden heeft tussen loepzuivere popsong en de in gitaarfeedback gedrenkte zwaarte van het legendarische The God Machine.

Voor het album omringt Proper-Sheppard  zich met ouwe getrouwe Jeff Townsin op drums en percussie en nam hij ook jonkie Sander Verstraete op bas onder zijn hoede. Het trio wordt op het album uitgebreid met een keur aan gastmuzikanten, waaronder Isolde Lasoen op drums. Opnames vonden plaats in Brussel, Londen en in de Verenigde Staten.

Het verklaart mogelijk dat Propper-Shepard een song als The Drifter op het album zette; een wat slepende song die laat horen dat hij zijn talent als songschrijver niet is kwijtgeraakt. Smaakvolle arrangementen - haast als vanouds zouden we bijna durven stellen. En dan sluimert Don't Ask in. Een kale, onopgesmukte, akoestische gitaar en een melodie die rechtstreeks doel treft. Ook al zijn de struikelblokken die Propper Shepard bezingt eeuwenoud. De liefde, weet u wel. "'Cause everybody's runnin' from something", zingt hij op zijn zachtst. En verder: "How many loves have we lost, you ask". Misschien is het beter niet al te veel vragen te stellen, Robin. Laten zijn wat is, meer niet.

We zouden het bijna niet durven schrijven, maar zou het niet gewoon kunnen dat hij eindelijk muzikaal geluk gevonden heeft en verder gewoon de draad opneemt waar hij die al die tijd heeft laten liggen? Blame bijvoorbeeld draagt onmiskenbaar de inmiddels gekende Sophia-stempel, maar toch komt het ons voor dat er een zeker optimisme in te ontwaren valt. Ja, er zijn fouten. Maar uit fouten leer je dat er soms maar één weg vooruit is; en dat is nu eenmaal gewoonweg vooruit.

Helaas zijn niet alle songs even geslaagd. California klinkt zo zonnig en opgewekt dat we ons afvragen of Proper-Sheppard geen midlifecrisis ervaart. Om de verwarring nog wat groter te maken, krijgen we St Tropez / The Hustle geserveerd, een song die het midden houdt tussen een hiphopfeel en echo's van Proper-Sheppards eigen The River Song (wat ons betreft al jarenlang een favoriet).

Naar het einde toe krijgen we eerst nog een akoestisch, fragiel Baby, Hold On, een song die nadrukkelijk verwijst naar het bloedmooie debuut 'Fixed Water', die hier bij ons - mille grazie Duyster - terecht op veel aandacht mocht rekenen. En dan volgt nog het wondermooie, door een koor aangesterkte It's Easy To Be Lonely.

Geen perfecte plaat dus, maar we hebben nu eenmaal een zwak voor platen die perfectie straal negeren en voluit de kaart van intuïtie en gevoel trekken. Hij heeft eindelijk zijn weg teruggevonden. Nice to have you back, Robin.