Spectrals - Sob Story
Wichita Recordings
Zoals Spinvis eigenlijk het eenmansproject is van Erik de Jong zo is Spectrals het eenmansproject van de veel onbekendere Louis Jones uit Yorkshire. In 2011 debuteerde Spectrals met ‘Bad Penny’, elf nummers die de sound van de sixties en de doowop uit de jaren vijftig vermengde en net geen halfuur besloegen. Nu is er opvolger ‘Sob Story’. En die klinkt opnieuw zeer jaren zestig en deze keer ook jaren zeventig.

Opvallend hier is dat Louis Jones meer zelfvertrouwen lijkt te hebben gekregen. De stem zit nu duidelijk meer op de voorgrond, de teksten zijn makkelijker te begrijpen. Jones camoufleert zichzelf niet meer door reverb op zijn stem te laten zetten.
‘Sob Story’ is moeilijk naar het Nederlands te vertalen, maar ‘triest verhaal’ komt er nog het dichtst bij. Louis Jones heeft op ‘Sob Story’ een aantal prachtsongs bij elkaar geschreven over de schaduwkant van de liefde. Songs die herinneringen oproepen aan Elvis Costello, aan Dave Edmunds (die door Jones als grote inspiratiebron voor deze plaat wordt genoemd) en ook aan de Arctic Monkeys van ‘Suck It And See’ (2011) en hun meer melancholische songs doorheen de jaren.
Let Me Cave In (het opgeven, de handdoek in de ring gooien) is een triest verhaal over een jongeman die de liefde verliest door zijn eigen fout, maar Jones verpakt dit trieste verhaal wel in een vlotte popsong, een meezinger die getuigt van vakmanschap.
Dezelfde formule wordt gebruikt in A Heartbeat Behind: een catchy refrein verbergt een in wezen trieste song. Het is de eerste single van de plaat en god mag weten waarom de radiostations deze nog niet opgepikt hebben.
Jones zelf zegt dat Dave Edmunds (hij weer) en Big Star de grootste invloeden waren voor dit nummer. Keep Your Magic Out Of My House laat onze gedachten dan weer makkelijk afdwalen richting Get It On van T. Rex.
Sob Story neigt zelfs naar country, met die huilende slidegitaar die het verdriet in de song voelbaar maakt. En dat brengt variatie in de plaat. Naar eigen zeggen is dit het beste nummer dat de man ooit geschreven heeft. Opvallend ook: het is zijn langste nummer ooit en klokt pas na vijf minuten af. In dezelfde categorie kan je Friend Zone onderbrengen.
Milky Way is gedoodverfd singlemateriaal en ook hier is er weer die bedrieglijk uptempo poppy tune en die trieste tekst die erachter verborgen gaat. Vooral de zinsnede “She couldn’t be you / if she tried is hartverscheurend mooi.
Geen klachten tot nu toe, maar op Limousine en Something To Cry About komt een gitaar die ons te veel aan Bryan Adams doet denken op de voorgrond. Het nummer blijft aanstekelijk, al had de gitaar meer naar de achtergrond gemogen. Het solootje in Blue Whatever mag er dan weer wel zijn.
Spectrals is duidelijk spek naar de bek voor fans van seventiesglamrock, Dave Edmunds, Elvis Costello en al diegenen die daarnaar knipogen zoals Miles Kane, Arctic Monkeys en anderen.
‘Sob Story’ is geen meesterwerk, maar wel een leuke verrassing en een plaatje waaruit een handvol trefzekere singles te trekken zijn. Of Spectrals ooit zijn grote doorbraak gaat beleven valt nog af te wachten, maar op basis van ‘Sob Story’ gunnen wij het hem/hen heel erg.