Spidergawd - V
Crisping Lover Records
Het Noorse Spidergawd heeft ten onrechte altijd een beetje in de schaduw gestaan van Motorpsycho, gezien twee “spiders” uit deze killerband afstammen. Toch zou de wereld na een vijfde langspeler stilaan mogen gaan beseffen dat de typische jaren ’80 heavy metal van dit combo weinig te maken heeft met de progressieve en avontuurlijke powerrock van Motorpsycho.
V-gitaren, killerriffs, dubbelsolerende gitaarpartijen, hoog samengezongen refreinen: de invloeden van Thin Lizzy, Judas Priest en Def Leppard druipen als slijm van Spidergawd af, al moet gezegd worden dat ‘V’ misschien net iets minder clichés opstapelt dan de voorgangers en deze alweer erg bontgekleurde plaat net wat meer naar stevige metal knipoogt. Om maar te zeggen dat er meer redenen zijn dan de prachtige psychedelische hoes om dit schijfje aan te schaffen.
Naar goede Motorpsycho-gewoonte, begint dit album met de luisteraar op een fout been te zetten: een zware, solerende altsax brengt een jazzy sfeer en gaat in All And Everything over in pittige powerrock. De Noormannen beginnen met de spierballen te rollen en vliegen er met een stoere, robuuste melodie al spoedig in.
Vanaf de tweede van de acht stevige tracks op deze plaat, is de New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM)-golf echter compleet. Met een gemiddelde duur van vier minuten zorgt dit gezelschap keer op keer voor vurige riffmonsters. Snaren domineren duidelijk op dit album. Een fel rollende bas en hoge gitaarsolo openen een heroïsch Ritual Supernatural, een nummer dat meteen op de volgende kwalitatieve metalverzamelaar mag. Opvolger Twentyfourseven is dan weer een lekker zware oldschool rock-’n-roll met stevig stampende groove. “Faster than the speed of sound”.
Snel of traag, in de hoogte klimmend of lekker zwaar, hardrock of heavy metal, de enige constante is een lekkere punch. Om maar te zeggen dat Spidergawd zeker niet uit één muzikaal vaatje tapt. Dat wordt ook duidelijk als je wat dieper gaat graven en ontdekt dat dit gezelschap onder het bijna kitcherig heavy metalmasker ook blues, psychedelische en zelfs punkinvloeden durft te steken – elementen die elkaar in eerste instantie lijken tegen te spreken. Daar heeft de sterk naar Morphine ruikende altsax van Rolf Martin Snustad ook wel wat mee te maken. Niet steeds present, maar wel met extra doe-lekker-je-zin-vuurkracht.
In feite kan je elk van deze songs wel ophangen aan een groot voorbeeld: snuifje Black Sabbath, onsje Motörhead, stukje Thin Lizzy, de ene keer vol rock-’n-roll-chroom en -vlammen, de andere keer met de V-gitaar rond de hals, maar in elk geval telkens met een grandeur die tien voetbalstadions met gemak kan vullen.
En dat is natuurlijk de kracht die Spidergawd optimaal weet te benutten: de band haalt het beste uit diverse werelden en filtert daar een eigen verhaal uit. We hebben dan ook ons best gedaan een paar gelijkende namen in deze recensie op te sommen. Herkenning, enthousiasme en energie samengebundeld. Wat wil je nog meer?