Spiders - Shake Electric

Spinefarm Records

Hoe ver uw muziekkennis ook reikt, de kans is groot dat u nog niet van Spiders hebt gehoord. De band doet visueel wat terugdenken aan Jefferson Airplane en maakt goeie, ouderwetse hardrock die wat aan het Britse Budgie doet denken. Bovendien komen ze net zoals die andere retrorockers van Graveyard uit Göteborg. 

De in 2010 opgerichte band kwam twee jaar geleden al met haar debuutplaat 'Flash Point' op de proppen en gaat op het nieuwe 'Shake Electric' vrolijk verder op het elan. Daaronder verstaan we korte, krachtige songs met een vette knipoog naar de jaren zeventig.

Opener Mad Dog stelt aanvankelijk wat teleur. De aanvangsriff klinkt ongeïnspireerd en het nummer maakt zeker geen onuitwisbare indruk. De band herstelt zich gelukkig snel met de titeltrack. Ongelofelijk hoe hard de stem van zangeres Ann-Sofie Hoyles op die van Budgiefrontman Burke Shelley lijkt. Naar het einde toe krijgt het nummer nog wat extra vet door een huilende harmonica.

Echt grensverleggende muziek mogen we dan niet te horen krijgen, het Zweedse kwartet levert wel weer een aantal nummers die een zekere sfeer afgeven. Een Lonely Nights of Back on the Streets zweeft, ondanks de klassieke opbouw en clichématige seventiesvibe, niet zomaar onopgemerkt voorbij. De zang hypnotiseert, de gitaren knetteren. Geen enkele solo voelt aan als een verplicht nummertje of wordt te lang uitgemolken.

Hard Times is dan weer de verplichte ballad die je op elk retro hardrockalbum moet hebben. Hoyles zorgt opnieuw voor de gepaste, intense sfeer terwijl gitarist John Hoyles constant aan het figuurlijke raampje blijft piepen zonder echt opdringerig over te komen.

Best een vermakelijk album dus, die nieuwe Spiders. Om echt een grote headliner te worden, hebben de nummers eigenlijk een te groot hebben-we-al-eerder-gehoordgehalte, maar laat hen openen en het publiek is gegarandeerd direct meer dan opgewarmd.