Spinal Tap - Back From The Dead
Bertus
Gelieve ons te verontschuldigen voor deze laattijdige recensie; 'Back From the Dead' van Spinal Tap ligt al eventjes in de rekken. Jammer genoeg werd ons eerste promo-exemplaar gestolen door een kleptomane prostituee en ging het nagestuurde exemplaar in vlammen op bij de spontane zelfontbranding van onze postbode (de achtste dit jaar). Het werd ons vervolgens digitaal doorgestuurd maar de waakhond van de redactie had zijn gevoeg gedaan in de servers, waardoor de plaat wat vervormd klonk. Maar zesde maal is scheepsrecht, dus bij deze.
Spinal Tap bestaat vijfentwintig jaar. Zo lang is het geleden dat de mockumentaire 'This Is Spinal Tap' uitkwam, en er op een erg realistische manier de vloer aangeveegd met de clichés uit de metal en de rock. "Spinal Tap" werd synoniem voor alle onnozelheden, stommiteiten en dwaasheden die je als rockgroep kan tegenkomen. Wie de film nog niet gezien heeft wordt ten zeerste aangeraden dat zo snel mogelijk te doen.
Behalve de soundtrack van de film, een gemengd onthaalde plaat en een paar schaarse optredens, is het verder stil gebleven rond Spinal Tap. Misschien daarom dat Spinal Tap nog zo leuk is: het is absoluut niet uitgemolken. We zouden zelfs eerder zeggen dat 'Back From the Dead' eigenlijk al veel langer had mogen bestaan. Het is immers mede dankzij de muziek dat de film zo sterk is.
De songs van Spinal Tap gaan immers over typische rock- en metaldingen als de Duivel, seks, vrouwen, seks, de hel, seks, mythologie, seks, rock, seks, seks en seks. In de film klonken de potige live-versies, op 'Back From the Dead' staande songs zoals ze destijds op de fictieve platen zouden gestaan hebben. En inderdaad, het gros van de songs is gelardeerd met een jaren tachtigsaus waar we klanken in horen van dingen als Kiss en Iron Maiden. Een overdaad aan solo's en riffs, spastisch drumgerammel, zweverige keyboards en bombastische zang. Daar is een publiek voor, weet u.
Naast die archetypische rock- en metalklanken staan er op de plaat een funky versie van Sex Farm op de plaat - het lijkt wel de soundtrack voor een slechte eighties-pornofilm - plus een reggaeversie van Flower People, de sixties-beat van Gimme Some Money, en de driedelige "jazzy" (grote aanhalingstekens) Jazz Oddyssey. De grens tussen persiflage en origineel is hier zo dun dat dat echt wel leuke songs oplevert. Rock & Roll Creation bijvoorbeeld: erg straffe en toch simpele riff. Big Bottom: fijnzinnige tekst. Heavy Duty blijft ook een dijk van een song die eigenlijk over niks gaat.
Als u Spinal Tap nog niet kent, koopt u best eerst de dvd. Als u de muziek best te pruimen vindt is 'Back From the Dead' zeker een aanrader. Als u metalminnende vrienden hebt kan u hen gerust eens laten luisteren, de kans is groot dat zij niet beseffen dat dit een grap is. En dat is net de sterkte van Spinal Tap.