Spiritual Beggars - Sunrise To Sundown
Century Media Records
Als een nevenproject kan Spiritual Beggars intussen niet meer beschouwd worden. De psychedelische stonermetalband rond Arch Enemy-gitarist Michael Amott bestaat al langer dan Arch Enemy zelf, bevat vandaag ook (ex-)leden van onder meer Opeth (toetsenist Per Wiberg) en Mercyful Fate (bassist Sharlee D’Angelo) en heeft met Sunrise To Sundown intussen al haar negende studioplaat in de winkelrekken liggen. Een plaat die toch weer enorm vertrouwd klinkt.

Wat nog meewerkt aan het gevoel dat dit meer dan een zijproject is, is het feit dat zanger Apollo Papathanassio de zangmicrofoon bij zijn andere band Firewind – van die andere gitaarvirtuoos Gus G - heeft overgedragen om zich nu volop op Spiritual Beggars te kunnen focussen. Geheel begrijpelijk, aangezien zijn specifiek stemgeluid echt wel beter tot zijn recht komt bij de stonersound van zijn nieuwe band dan bij de powermetalband.
De titeltrack, waarmee het album opent, was al eerder vrijgegeven. Het betreft een lekker wegrockend nummer dat typisch Spiritual Beggars aanvoelt: riffende gitaren op de voorgrond, met subtiele orgeltoetsen erachteraan. Leuke opener, ongetwijfeld ook live.
Diamond Under Pressure wordt dan weer in gang getrokken door het logge orgel. Deep Purple is nooit veraf, maar komt hier echt akelig dichtbij. Amott neemt uitgebreid de tijd voor een relaxte gitaarsolo, helemaal anders dan wat hij doorgaans bij Arch Enemy uit zijn gitaar schudt. De man is nu eenmaal van vele markten thuis.
Een eerste blik op de tracklist geeft aan dat er ditmaal geen langere, epische nummers in de stijl van Mantra of Euphoria te bespeuren vallen. Toch is er wel het een en ander te bespeuren qua epicness. Luister maar even naar de brug van What Doesn’t Kill You. Tijdens de tweede helft van het album zijn er ook wel enkele nummers die zodanig naadloos in elkaar overgaan dat ze praktisch een lekker geheel vormen.
Een goed voorbeeld is het duo I Turn to Stone/Dark Light Child waarbij het eerste nummer, hoewel het een volwaardige song is die op zichzelf staat, soms veel weg heeft van een langgerekte intro voor het tweede. Lonely Freedom is dan weer een van de langste nummers op de schijf en luistert heerlijk weg. De snelheid gaat even helemaal naar beneden en de jamsessie-achtige opnamestijl van de supergroep komt helemaal tot haar recht.
Met You’ve Been Fooled gaat de snelheid nog eenmaal de hoogte in alvorens af te sluiten met het rustigere Southern Star, waarop warempel een piano te horen is. Spiritual Beggars blijft bij het opnemen steevast mijlenver weg van alle digitale foortruken die de dag van vandaag eigen zijn aan opnamesessies. Het resultaat is album op album dat de sfeer van de good old days uitademt. En daar is deze Sunrise to Sundown een zoveelste oerdegelijke voorbeeld van.
Spiritual Beggars spelen op 6 april in De Kreun in Kortrijk.