Spoelstra - West Side Story Winner Of Ten Academy Awards
Narrominded
Een “extreme songwriter”, zo betitelt de Nederlandse avantgardistische musicus zichzelf graag. Spoelstra heeft zich dan ook gespecialiseerd in het maken van vrij radicale muziek waarin klanken en ritmes tegen elkaar mogen botsen en structuren mathematisch geanalyseerd kunnen worden. Als derde episode in ‘Retro Retry’ reeks van Narrominded, is een herwerking van de bekende musical aan de beurt, nadat ‘Evol’ van Sonic Youth en’ Another Green World’ van Brian Eno door de mixer mochten.
Artistieke eigenwijsheid? Het zal wel zijn. Spoelstra pakte al eerder uit met een plaat over sport en sponsoring, een cassette over verschillende kleurschakeringen of een cd die het wereldwijde web moet omvatten. Dit project betitelt hij zelf als “grote misinterpretaties van de klassieke musicalsongs”. Zeven songs die hij telkens in de titel verrijkt met indicerende termen als “blues – promenade – mambo – pas de deux – jump”, om maar één reeks te noemen (maar waarvan geen van deze muzikale stijlen in het eindresultaat terug te vinden zijn.
Wat je wel krijgt? In elk geval muziek met een hoge mate van “ik doe mijn eigen ding”-igheid. Een mathematisch, instrumentaal geheel van opgeklopte drums, persistent herhalende, tegendraadse grooves en ritmes in één grote hier-en-nu jam. Partijen die elkaar versterken of temperen, samen groeien of uitdoven, maar waarin het “samenzijn” wel heel erg belangrijk is. Want het gaat over de kunst van op elkaar ingespeeld zijn en inspelen, om de spanning tussen luidruchtig slidende gitaar, solide bas en bewust rommelig DIY-drumwerk. Soms boeiend en intrigerend (is daar nu een flard blues, country of psychedelica te bespeuren?), soms ook bijna manisch en enerverend. Want ja, Maria – America is met zijn vage banjoflarden en krakende knispergeluiden een leuk rustmoment na twintig minuten ritmische noise, maar meer dan vijf minuten vage noten en het gefrommel van een zakje chips stel het inhoudelijk ook niet echt voor.
En toch zit er een zekere esthetiek – bijna “schoonheid” in deze hardnekkige muziek. Een soort van knipoog richting Shellac en Matmos waarin je een geweldige dynamiek van geven en nemen ontdekt, van good cop bad cop tussen de verschillende instrumenten. Waarin het pollepel ritme en de wandelende akoestische gitaar in One Hand, One Heart – Quintet – The Rumble zo’n leuk “wat moet ik hier nu weer mee” moment vormen, zeker als er nog een enerverend The Doors-orgeltje bij mag komen zoemen.
Dat is natuurlijk avantgarde ten top. Soms uitdagend om de oren te spitsen, soms ook om ze -wegens een te groot jankgehalte – stevig toe te duwen. Toevallig al eens nagedacht over de titel van deze plaat of al eens gekeken naar de vage pointillistische Jesus-verschijning afbeelding op de hoes? Daar vallen inderdaad ook weinig touwen aan vast te knopen.