Springtime - Springtime

Joyful Noise Recordings

De lente valt altijd in de winter en omgekeerd.

Op de valreep van 2021 dook er plots een nieuwe supergroep op bestaande uit Gareth Liddiard (The Drones, Tropical Fuck Storm), Jim White (Dirty Three) en Chris Abrahams (The Necks). Onder de naam Springtime brachten ze de single Will To Power uit als voorbode van dit album dat dus ook ‘Springtime’ heet.

De drie heren leken voor ons een vreemd moment gekozen te hebben om onder die vlag op te duiken, maar het trio is afkomstig uit Melbourne, waar rond die tijd wel degelijk de winter de barre biezen moest pakken om plaats te maken voor zachtere temperaturen en nieuw leven. Nog vreemder werd het toen we de muziek hoorden. Dit waren helemaal geen naar vers gras ruikende feelgoodnummers, maar doorwrochte, donkere lappen muziek vol bittere smart en andere complexe emoties.

Dit is muziek zoals het weer aan de staart van maart of als een aprilse gril: vol hardnekkige mist die maar niet wil optrekken. Behalve dan om plaats te maken voor een druilerige, mistroostige bui of een onweer waarbij af en toe een ijskoude hagelsteen tegen je kop wordt gemikt en je bewasemde brilglazen dreigen te breken onder al dat natuurgeweld.  

Will To Power, eerste single en albumopener, valt nog mee. Een huppelende beat en stuiterende bas lijken een vrolijk nummer aan te kondigen, maar eens Liddiard zijn teksten begint te declameren, trekt de gitaar scheef, rammelt de piano en wordt het meer een strijdlied, een aanklacht tegen oplichters, moralisten, moderne Messia, Slangenolie-experts, massapsychose, hocus pocus, moderne kruisvaarders, space invaders, drugsnuivers en ga zo maar door.

Maar dan volgt The Viaduct Love Suicide, een ongelooflijk hartverscheurend nummer over een moeder die met haar autistische zoon in de armen van een viaduct springt uit wanhopige liefde zonder uitzicht, waarvoor het trio samenwerkte met de Ierse dichter Ian Duhig (oom van Liddiard). Hij schreef ook mee aan Jeanie In A Bottle, nog zo’n gitzwart nummer over alcoholisme en misbruik dat er hard inhakt. Wat hebben die bloemen van Anne Taylor op de albumcover eigenlijk te lachen?

Misschien glimlachen ze om de schoonheid van She Moved Through The Fair, een soort van Ierse ballade, maar dan gebracht op 'Springtime'-wijze met die door merg en been gaande stem van Liddiard over de zachte piano van Abrahams. Of misschien stonden ze wel op het podium van de bar waar het trio West Palm Beach van Will Oldham bracht en knikten ze toen instemmend bij zoveel overgave.

Toch blijft de vraag of ze het geweld van de andere songs overleven. Slaan ze de kroonblaadjes niet spontaan dicht, als Liddiard weer eens een verwilderde schreeuw uitstoot? Rillen de stengels niet, als Abrahams zijn orgel laat wenen zoals in The Island? Denken ze niet dat het gaat stormen, als White de borstels over de drums laat ruisen alsof de wind aantrekt? Drukken ze niet spontaan de kopjes, als de gitaar giert als een dolgedraaide grasmaaier?

‘Springtime’ is geen makkelijke rit. Het is een plaat die eerder past bij de sombere winter, maar wel eentje die je nooit meer vergeet. Zoals je ook nooit meer zal vergeten dat het op het zuidelijk halfrond zomer is, terwijl wij hier bibberen (en omgekeerd natuurlijk).