SPRINTS - Letter To Self

City Slang

Is er ooit een jaar even onheilspellend begonnen als 2024? Misschien wel, maar in geen enkel ander jaar kwam het debuut van deze geweldige punkband uit.

De voorbije drie jaar bracht het Ierse SPRINTS al een reeks ep’s en singles uit en vestigde het viertal een gevreesde live reputatie. Zangeres Karla Chubb heeft een stemgeluid dat, in tegenstelling tot dat van veel vrouwelijke collega’s, de sound van de band niet verzacht. Ze duikt diep in haar binnenste en schreeuwt de kwaadheid en angsten naar buiten op de kolkende muzikale cocktail die bassist Sam McCann, gitarist Colm O’Reilly en drummer Jack Callan brouwen.

Met invloeden van vroege Pixies, Bauhaus, Siouxsie Sioux, Savages, IDLES en LCD Soundsystem hoeft er geen tekeningetje bij. De garagepunk klinkt rauw, openhartig, energiek en visceraal, maar er zit soms ook een kwetsbaar kantje aan wat hen, net als IDLES trouwens, zo interessant maakt.

Chubb lijkt de teksten te benaderen als een offensive tackle uit het American football. Ze duikt naar het middenrif van haar demonen om ze tegen de grond te werken vooraleer ze de overhand kunnen nemen. Ook zaken als ongelijkheid, mentale gezondheid en schuldgevoel, ingegeven door de katholieke opvoeding, komen aan bod en worden vakkundig onder de zoden geschoffeld.

De plaat start onder hoogspanning met Ticking, een onheilspellende, spookachtige song waarin Chubb zich afvraagt of ze wel echt leeft. Ze lijkt vast te zitten in een verstikkende omknelling. Hetzelfde thema wordt op een andere manier aangepakt in het ziedende Heavy en ook in Cathedral, waarin de spanning ook weer knap wordt opgebouwd, lijkt ze iedereen te willen pleasen, terwijl ze weet dat dit onmogelijk is.

Op Shaking Their Hands lijkt de toon iets te milderen en er een soort van aanvaarding door te schemeren, maar de toestand wordt er niet beter op. “Do you adore me?”, vraagt ze in Adore Adore Adore, wat ooit de inleidende single was, maar ze kent het antwoord al en ze blijft hangen onder een Shadow Of A Doubt. Getuige daarvan de gelijknamige single die aanzwelt van een tedere regenbui tot een hagelstorm.

In Can’t Get Enough Of This krijgt de oorzaak van alle twijfels en angsten een vaag gezicht. Een verstikkende relatie ligt aan de basis van alles. Pas met de afsluitende titelsong wordt daarmee finaal afgerekend. “I am alive”, klinkt het daarin vol zelfvertrouwen over striemende gitaren. De therapie is ten einde en de song (en de plaat) eindigt dan ook met zacht getokkel en deze kalm uitgesproken woorden: “I don't have to take the path that was carved in front of me / I always had the willing / Now I'll find the way / Any habit can be broken / Any night can become day.”

SPRINTS voldoet met deze plaat ruimschoots aan de door de singles geschapen verwachtingen.