Squarepusher - Solo Electric Bass 1

Warp Records

‘Hard Normal Daddy’ sloeg bij ons in als een bom. In volle jungle/drum & bassperiode toverde Tom Jenkinson alias Squarepusher de meest ongelooflijke klanken uit z’n mouw. Jenkinsons muziek evolueerde en al snel werd duidelijk dat hij niet alleen een wizzard was als het om elektronica ging, maar dat hij ook graag zijn basgitaar ter hand nam. Vandaar dus 'Solo Electric Bass 1'.

De titel geeft al aan dat dit album volledig draait om het lievelingsinstrument van Squarepusher. We horen hem live aan het werk in 2007 in het Franse Cité de la Musique, de Parijse tegenhanger van wat bij ons het Muziekinstrumentenmuseum en de Bozar in één zou zijn. Het album laat een naakte Squarepusher horen, ontdaan van de muur van elektronica.

Niet dat dit uit de lucht komt vallen. Reeds op ‘Ultravisitor’ hoorden we fragmenten - overigens ook live - waarin hij het stopcontact uit zijn samplers trok en zijn kunnen showde met twee handen en zes snaren. Denk maar aan Andrei en het van een geweldige soundscape voorziene I Fulcrum.

Dat Jenkinson altijd al iets met jazz en fusion had is al evenmin wereldschokkend. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit op ‘Solo Electric Bass 1’ nog meer naar de oppervlakte komt.  

Squarepusher speelt dan ook even virtuoos met ritmes als op al zijn andere platen. En daar gooit hij natuurlijk grote ogen mee. Bekijk het promofilmpje op YouTube een keer en je weet meteen wat we bedoelen wanneer we het woord “onnavolgbaar” in de mond nemen.

Hij gaat zelfs verder dan jazz. Hier en daar horen we in hem een Spaanse flamencogitarist die zwoele romantiek naar boven weet te brengen. En als George Clinton nog nooit stiekem achter het theatergordijn heeft staan gluren, dan verwijten wij de man oogkleppen op te hebben.

Veel lof dus, om maar te zeggen dat we er prat op gaan dat we op de muziek van Squarepusher nog vaak onze vingers zullen aflikken, maar het moet gezegd dat we na vijf nummers zijn machinerie beginnen te missen en dat het album in zijn geheel wat langdradig wordt.

Voer voor diehards en basgitaarfetisjisten dus. Al nemen we dit gelimiteerde werkje graag mee op onze volgende trip naar Zuid-Frankrijk. Lekker genieten bij de ondergaande zon en een glas Côtes du Rhône, maar op de terugweg doen we het wel weer met ‘Hard Normal Daddy’.