Star Club West - My Ill Women

Fons Records

Zoeken de makers van Belpop nog een onderwerp? Laat hen dan eens de Marc Moulin van deze tijd belichten. Nico Jacobs is zijn naam en al twintig jaar maakt hij heerlijke indietronica met zijn band Star Club West. Maar hij is ook actief in The Go Find en Few Bits, om er maar twee te noemen.

In de twintig jaar dat Star Club West bestaat is dit nog maar de zesde release, maar het is wel meteen een dubbelaar en als je hoort hoe zorgvuldig de songs in elkaar geknutseld zijn, besef je snel dat hier heel wat tijd en werk in gekropen is.

Het eerste schijfje bevat  negen songs en lijkt met de titelsong gewoon verder te borduren daar waar ‘My Belgian Friends’ twee jaar geleden de draad liet liggen, maar wanneer de gitaar van Chris Smet You Can Only Think plots uiteenrijt, wordt het duidelijk dat hier het experiment en de noise niet geschuwd zullen worden.

Terwijl Smet meer werk lijkt te hebben gekregen (hij speelt mee op vijftien van de eenentwintig songs), lijkt de rol van tweede stem Karolien Van Ransbeeck beperkter dan op de voorganger: op de twaalf songs op de tweede cd, is ze maar drie keer te horen. Dit maakt de plaat iets donkerder en vooral melancholischer dan wat we van Start Club West gewend zijn.

Jacobs zelf heeft een breekbaar stemgeluid en lijkt vaak meer te fluisteren dan te zingen. Alsof hij de songs inzong terwijl zijn vrouw en dochter boven ziek te bed lagen en hij hen niet mocht storen. Toch durft hij ook met zijn stem te experimenteren. In No Soldier knijpt hij zijn stembanden bijvoorbeeld dicht en brengt hij bijna piepend zijn tekst.

Terwijl de nummers op schijf één nog redelijk bij elkaar passen, zowel qua stijl als qua duur, gaat het er op het tweede schijfje heel wat eclectischer aan toe. Korte, snedige songs staan naast zorgvuldig opgebouwde knutselwerkjes en hitgevoelige tracks. En naast de bekende, elektronische mozaïekjes die vooral door hun repetitieve karakter opvallen – Jacobs zegt het mooi in het tedere Universe: “The weariness called on my lack of melody is balanced by repetition, baby” – staan hier een paar songs tussen waarin zelfs de Beach Boys doorklinken.

Bij de redelijk stevige opener is dat enkel het ritme, maar Don’t Wake Up Jamaica,dat start met een sample van het bedmuziekje van dochterlief (die in I Is Another zelf te horen is), ademt de sfeer van Kokomo. Wat een verschil met het experimentele, elektronische These Trucks, het catchy What’s Aware en het lieflijke Watch Out Cause I’m Sweet (waarbij een hilarische clip hoort waarin bodybuilders elkaar inwrijven met olie).

Het visuele aspect bij deze plaat is trouwens ook belangrijk. Bij vijftien van de eenentwintig songs is er een video gemaakt en er zijn er nog drie op komst. De link met de muziek is daarbij niet altijd duidelijk, maar intrigerend zijn zowel de muziek als de video’s wel.

Of de aap op de cover staat voor de mengeling van angst en opwinding tussen de sprong en de landing, weten we niet, maar Star Club West sprong en landde met een indrukwekkende plaat die zeker niet ergens zomaar uit de bomen werd geplukt. De angst mag dus weg, de opwinding blijft.

De albumrelease van deze plaat kunt u meemaken op 23 oktober in Trix.