Stars - No One Is Lost

Ato Records

'No One Is Lost' is inmiddels al het zevende album van Stars binnen krap anderhalf decennium. Geen slechte score. Toch jammer dat we, bij beluistering van hun nieuwste telg, dan opnieuw tot de pijnlijke constatering moeten komen dat de band sinds 'Set Yourself On Fire' (2005) zelden nog dat niveau haalde. De nieuwe plaat is daarvoor simpelweg weer niet verheffend genoeg. Hun korte Europese tournee in januari kunnen we met een gerust hart overslaan.  

Wat was er ook weer zo goed aan die doorbraakplaat van het Canadese vijftal? Hij stond bol van de ontroerende hartekreten, vervat in sierlijke melodieën en wufte arrangementen. In de slipstream van het succes van emotionele indierock á la Death Cab For Cutie ontketende het zelfs een bescheiden commercieel succes – iets wat hen onder de noemer Broken Social Scene buiten de eigen landsgrenzen nog nauwelijks gelukt was. 'Set Yourself On Fire'; muzikale levenslessen van dertigers voor twintigers. 'No One Is Lost', dat overigens belast is met de lelijkste hoes die we in jaren tegenkwamen, is een duidelijke stap terug. Liedjes van veertigers voor veertigers die zich 's weekends zo graag nog eens twintig zouden voelen. Van smaakvol purper naar zuurstrokroze.

Het vijftal tapt muzikaal, maar ook thematisch gezien uit een weinig vernieuwend vaatje: armetierige discopop die sinds 'Saturdays = Youth' van M83 al uit zwang is geraakt. Openingsnummer From The Night en het afsluitende titelnummer zijn de meest representatieve songs, waartussen verder opvallend weinig boeiends gebeurt. Laten we, bij wijze van goede wil, beginnen met het aanstippen van de beste song op het album; dat moet onmiskenbaar de opbeurende uptempo rocker Are You OK? zijn. De door Amy Millan in dit nummer gezongen frase "You don't want my kiss but you want my kids", is binnen deze context geestig, maar ook exemplarisch voor de tenenkrommende onvolwassenheid die de band aan de dag legt.

In Turn It Up werkt het bijvoorbeeld helemaal niet. Het is een draak van een powerballad die het midden houdt tussen een mislukte imitatie van M.I.A.'s Paper Planes en een bijna-b-kantje van landgenoten Arcade Fire. Vergelijk het met een klassieker als Your Ex-Lover Is Dead en je hoort dat de duetten tussen Millan en compagnon Torquil Campbell niet meer zijn wat ze ooit waren: ontwapenend, venijnig, romantisch.

Stars is inmiddels verworden tot een band die al te graag jong overkomt, maar in werkelijkheid klinkt als een gezelschap in midlifecrisis.