Statue - Kasper

Fons Records

Statue ziet het groot met de derde plaat. Ze achten zich klaar om de wereld te veroveren. En waarom verdorie ook niet?

 

Eén voordeel heeft Statue alvast: er is niemand die de teksten niet zal begrijpen. Je moet enkel maar houden van gitaarmuziek. Hoewel zelfs dat begrip soms behoorlijk rekbaar is. En dat hoor je meteen al in de opener, het subtiel getitelde K. Of Kafka er iets mee te maken heeft, laten wij in het midden, maar je kan best verloren lopen in dat eerste nummer. Instrumenten botsen tegen elkaar op in een kolkend geheel, dat je meteen dorstig maakt naar wat er nog komen gaat.

U heeft vast al gehoord dat de albumtitel meteen ook staat voor de titels van de songs. Waar ze met dat maffe idee vandaan zijn gekomen, vragen we ons niet eens af. We hebben het immers te druk om uit te pluizen wat voor maffe geluidjes ze nu weer uit die snaarinstrumenten toveren.

Een nummer dat ons meteen van bij de eerste luisterbeurt opviel, is afsluiter O, die begint met een sample/field recording en dan aanzwelt naar een climax die er niet komt. Alsof je het einde van de film er maar gewoon zelf moet bij verzinnen.

Maar voor je op je honger blijft zitten, moet je eerst nog door het dik zeven minuten lange R waden. Na een lange aanloop voel je de spanning stijgen. Het is duidelijk dat er iets gaat gebeuren. Statue heeft duidelijk geleerd hoe een song op te bouwen naar een bijna onpeilbare hoogte. Het lijkt alsof er van alles fout loopt, maar het zou ons verbazen indien die Limburgse jandoedels niet dat precies in gedachten hadden. Het maakt van dit nummer waarschijnlijk meteen het beste van de plaat, zonder afbreuk te willen doen aan de kwaliteiten van de vorige songs; integendeel zelfs.

Eigenlijk zitten er in elk van die nummers ergens wel verrassingen. 12 is nog zo'n buitenbeentje, dat jazzy aandoet en opnieuw willekeurig lijkt te zijn gemaakt. En 24 moet daar dan het dubbele van zijn. Opnieuw zit je met de handen in het haar als je het moet omschrijven. Pink Floyd lijkt nooit veraf te zijn. Maar we gaan niet alles verklappen. Dan zou er voor u niks meer aan te beleven vallen. Ontdek het gewoon zelf.

Al dat geëxperimenteer en gejam heeft in elk geval een plaat opgeleverd, waar je steeds weer veel plezier aan beleeft en die wezenlijk verschilt van 'Calexico Point', want meer gedreven, dieper spittend. Om elke hoek gebeurt er weer iets en steeds opnieuw – het klinkt hier veel meer cliché dan het dat op de plaat doet – word je verrast. Dan ben je als groep goed bezig. Van ons mogen ze alvast heel groot worden, zolang ze maar geen (muzikale) kapsones krijgen dan. Of misschien net wel. Wie weet!