Stavast - Stavast

V2

Valse start! Laat dat de term zijn die voor Stavast geldt. Want de onwetende leek die oprecht blij is met de mengelmoes van Noordkaap, De Mens en Gorki waarmee Stavast hier een nieuw hoofdstuk lijkt toe te voegen aan de Nederlandstalige rockmuziek, zal tot zijn schade en schande moeten vaststellen dat dit project een heropstanding is van Marco Roelofs, frontman van de ter ziele gegane Nederpunkband De Heideroosjes.

Even op een rijtje: Roelofs ontbond zo’n vijf jaar geleden zijn Heideroosjes, die na een kwarteeuw op het hoogtepunt van hun carrière stonden. Vervolgens verviel de Nederlander in een gat van drank, drugs en depressie. En daar kruipt hij met Stavast, dankzij een stevige dosis crowdfunding van de oude fans, nu terug uit. Ook hier dus even een valse start.

Dus laten we het verleden even voor wat het is en gaan we met het opvallend Belgisch klinkende Stavast verder in het rijk van Nederlandstalige poprock. Eerste belangrijke issue: een frontman met uitstraling en een stem met karakter. Aanwezig! Tweede noodzaak: goed doorwrongen, maar eenvoudig begrijpbare teksten over alledaagse kwesties. Check! Derde hulpmiddeltje: een gezonde dosis humor en zelfrelativering. “De mannen van Stavast geven nooit op”, woorden waarmee Roelofs het hoofd niet meer wil laten hangen. Of afsluiten met een smalend Tiener Anarchist waarin jongeren nog geloven de wereld andersom te kunnen doen draaien (kan dat?). En als vierde troef: fucking rock-‘n-roll. Snel of traag, lach of traan; vol gitaarwerk, voltallige drumpartijen en melodieuze samenzang bewapenen Stavast om op te klimmen tot publiekslieveling en potentiële hitmachine.

En dat mag met de voldoening van clichés. Vierkwarts maatwerk, (ingetogen) strofe- en (uitbundig) refreinvoorspelbaarheid, songtitels die meer dan tien keer – tot meezingens toe – herhaald worden,… Eenvoud wordt verheven tot kunst. Dan is het ook fijn als er even een beetje met trompet verzwaarde dramatiek bij mag in Slapen (“Mag het licht aan als ik slaap / het is zo donker”); of dat Stavast toch even de punkrocktrucjes van wijlen Heidenroosjes bovenhaalt. Wees ook vrij om een eigen interpretatie te geven aan de gevleugelde woorden: “Pleisters plakken, ze zeggen dat dat scheelt / Pleisters plakken, op alles wat er speelt / Pleisters plakken, tegen beter weten in / En hopen dat het heelt.” Het kan gerust op deze plaat die op muzikaal gebied geen steek laat vallen. Dat staat vast.