Steak Number Eight - Kosmokoma

Indie Recordings

De wereld is naar de kloten en het kan niemand wat schelen want we zitten allen in een collectieve coma. De Wevelgemse sludgeband Steak Number Eight noemt deze hedendaagse ziekte 'Kosmokoma'. En dat is ook de titel van hun derde - of vierde als je ep 'When The Candle Dies Out' meetelt - langspeler.

De plaat opent met Return Of The Kolomon, de vooruitgestuurde single van het album, en gaat over het monster dat in ieders achterhoofd zit. Vreemde keuze als single ("Het moet niet altijd zijn wat de mensen verwachten", dixit Brent Vanneste) omdat de song niet in de trant ligt van de rest van het album en ook omdat het wat moeite vergde voor het helemaal onder onze huid kon kruipen. Wat de song wel doet is de luisteraar perfect introduceren in de spacey en psychedelische onderwereld die de band met hun nieuwste langspeler creëert. Zonder natuurlijk de donkere sludge-/postmetalachtergrond uit het oog te verliezen.

Als Return Of The Kolomon een vreemde introductie is, kan ook gesteld worden dat de plaat maar begint bij de tweede song. Met Your Soul Deserves To Die Twice - 'Kosmokoma' dingt meteen mee naar de titel van album met de beste songtitels van 2015 - en derde track Principal Features Of The Cult, waarin een piano zware klappen krijgt, komt het album helemaal op gang met die twee relatief korte songs.

Het supersterke Gravity Giants gaat in een zekere zin ook over die Kolomon van de openingstrack. “Down there, you gonna fight back / this is the reversion of the burn you have / Down there, these things are just clear / No one is around you now so let them in”, zingt de band in unison. De song is heel sterk en begint heel duister en opbouwend tot - vergeef ons de woordkeuze - de drop je echt compleet omverblaast en de doemdenkers vrij spel krijgen. En dan neemt de song opeens een andere wending en geeft hij diezelfde doemdenkers hoop.

Want: hoe zwarter Brent Vanneste de wereld begint te zien, des te meer dat tikkeltje hoop zijn muziek binnensluipt. Niet dat het ooit vrolijk wordt bij de Wevelgemnaren, maar het album heeft een zekere ‘And So I Watch You From Afar’-vibe, die toch een plaatsje voorbehudt voor wat  licht in die grote duisternis.

Steak Number Eight bevestigd dit met de titel van track nummer acht: It Might Be The Light. Matig begin, maar het nummer ontpopt zit dan tot een wereldsong in wording. De oerkreet van Brent Vanneste klonk nog nooit zo goed; of zo kwaad, naargelang je het bekijkt. De song schreeuwt gewoon Steak Number Eight en is samen met Gravity Giants een mooi voorbeeld van de perfecte mix tussen de Steak van voorganger 'The Hutch' en die van deze 'Kosmokoma'.

Steak Number Eight heeft ook een manier gevonden om een toegankelijkere plaat te maken zonder daarbij in te moeten boeten aan kwaliteit, inventiviteit en woede. Your Soul Deserves To Die Twice bevat een rasechte solo, In Charades zit zelfs een akoestische gitaar en Vanneste zingt over heel het album meer dan ooit tevoren. Ook al zal hij nooit een echte zanger worden en blijft zijn Engelse uitspraak soms een probleem vormen, het blijft geloofwaardig. We horen hem nog steeds liever de longen uit het lijf schreeuwen, maar het plaatje klopt helemaal omdat de kwaliteit van de songs en de productie, die ook geheel in eigen handen was, afstraalt. Naar eigen zeggen werd Vanneste hierdoor trouwens mentaal compleet door gekraakt werd. Het maakte de plaat alleen maar authentieker en pijnlijk herkenbaar.

Het laatste deel van het album, met Cheating The Gallows, Future Sky Batteries en afsluiter Space Punch hebben een echte postmetalfeel met geraffineerde melodieën en imposante, atmosferische songstructuren en zijn dan ook epische conclusies van een groots, meeslepend album, dat nog maar eens de grote kunde van de band bevestigt.

De eindejaarslijstjes beginnen eindelijk vorm te krijgen en dan komt Steak Number Eight met 'Kosmokoma', hun beste tot nu toe, de boel zoals gewoonlijk weer grondig door elkaar schudden.