Steamer Cry Wolf - A Common Story
Arsonist Recordings
Steamer Cry Wolf, een Oost-Vlaamse band met al enkele op lof onthaalde demo’s of cd-r’s (ja, zo heet dat tegenwoordig) achter de kiezen, heeft een volwaardig album op de wereld losgelaten. Met ‘A Common Story’ wordt er stevig verder getimmerd aan de weg naar erkenning en, wie weet, eeuwige roem. Voor de productie kregen ze alvast de hulp van Karel De Backer, die onder meer platen van Zita Swoon en Think Of One geproducet heeft.
Wie Steamer Cry Wolf een beetje volgt, weet dat de groep zich niet zo makkelijk in een vakje laat duwen. Je hoort bijvoorbeeld wel eens dat ze de Vlaamse Sonic Youth zijn, anderen noemen het dan weer postpunk, postrock, shoegaze of zelfs “skate nu wave”. God weet wat dat laatste juist moet voorstellen. Punt is dat de kerels van Steamer Cry Wolf geen eenduidig geluid naar voor brengen. En dat is helemaal niet erg, integendeel.
Neem nu opener And Today, een nummer waarmee ze hun status van Vlaamse Sonic Youth alle eer aan doen. Een donker repetitief gitaarpatroon, waarover na een minuutje een tweede gitaar dissonant begint te zweven, drumwerk dat aan dat van Steve Shelly refereert - ten tijde van de Sonic Youth-classic ‘Evol’ - en hetzelfde onnavolgbare gevoel voor songstructuur als werelds beroemdste noiserockers. Misschien geen pluim voor originaliteit waard, maar toch al stiekem onze favoriet.
Een soortgelijk gevoel krijgen we bij Dead Central, The Hills en het mooie, maar ook wat langdradige, Walse d’Haleb. Van geen enkele van deze nummers geraken we echter even overtuigd als If Ever. Gelukkig zijn er dan nog het dartele After All This Waiting en pronkstuk Wrong Turn, twee tracks die een eigen geluid kenbaar maken, een geluid waarin ongepolijste gitaren zich verliezen in inventieve melodieën en, in het geval van Wrong Turn, stevige erupties en een knappe break.
Ondanks een al te flauw einde bewijst Steamer Cry Wolf met ‘A Common Story’ toch een groep te zijn die een veelzijdig geluid naar voor brengt, wars van de huidige trends. Het is geen postpunk, geen shoegaze, geen postrock, het is ook geen doodgewone Sonic Youth-kopie, het is zowat alles tegelijk, een smeltkroes van onze lievelingsinvloeden. Net daarom is het dus zeer spijtig dat het resultaat niet altijd even boeiend is, zelfs niet na menig luisterbeurt. Conclusie: een halfslachtig album dat ons alsnog hoopvol stemt voor de toekomst.