Stella Donnelly - Beware Of The Dogs

Secretly Canadian

Haar vorig jaar uitgekomen debuut-ep leverde de Australische Stella Donnely een plaatsje op Eurosonic op. Die passage was dan weer het sein voor de Botanique om haar te boeken op 16 april. En haar eerste album is een dikke vette wortel om daarheen gelokt te worden.

Ze mag nog zo lieflijk klinken, laat je niet verrassen, want als Stella Donnely een stok heeft, slaat ze naar de hond of steekt ze die in de beerput om er eens flink mee te roeren. Zo was eerste single Boys Will Be Boys (die ook op deze plaat staat) een echte #Metoo-track en in al zijn subtiliteit toch een natgemaakte lederen zweep op de rug van alle verkrachters.

Met de openingstrack en eerste single van deze plaat Old Man behandelde ze, geïnspireerd door Woody Allen, ongeveer hetzelfde thema: “Oh, are you scared of me, old man? / Or are you scared of what I'll do?  /You grabbed me with an open hand / The world is grabbing back at you”, zo klinkt het in het refrein. Een tekeningetje hoeft daar niet meer bij.

Meer dan een scherpe tong en een akoestische gitaar heeft ze eigenlijk niet nodig, maar hier en daar neemt ze toch een elektrisch exemplaar ter hand of schoof er iemand wat synthlijntjes (zie Die) onder de bitterzoete teksten die vaak ook over minder geslaagde liefdesavonturen gaan. Zo wordt ze in Mosquito aangetrokken door een foute jongen en ook Allergies en Watching Telly gaan over een mislukte liefde.

Af en toe moesten we denken aan Kate Nash, die Engelse ondeugd, maar Donnely verpakt haar sarcasme in zoetere, muzikale wikkels. Zelfs het erg expliciete Tricks klinkt als een zonnige, zorgeloze gitaartrack met huppelend drumpatroontje en zelfs een meisjesachtige giechel. En net die tweespalt maakt dit plaatje zo genietbaar, zo lang je maar niet zelf onderwerp wordt van de bijtende spot.

Lunch, de tweede single, is dankzij de melancholische cello en de perfecte zang van Donnely een beetje de vreemde eend in de bijt, maar wat een mooi eendje! De jongedame bewijst hier dat ze ook erg poëtisch uit de hoek kan komen en met een welgemikte zin je aandacht kan trekken. Zo begint deze song met “Cracking my neck in the consulate line / While a homesick American flag's hanging by In the fluorescent light.”

Dertien songs telt ‘Beware Of The Dogs’ en meestal fronsen we de wenkbrauwen bij zo’n aantal, maar we zien niet meteen welke songs beter geschrapt waren geweest. Helemaal perfect is deze debuutplaat niet, omdat ze niet echt vernieuwend is, maar ze komt wel dicht in de buurt.