Stephen Malkmus - Real Emotional Trash

Domino

De ex-frontman van Pavement, Stephen Malkmus, bewijst nu al vier platen lang dat hij wél kan spelen. Zijn charmante, overslaande stem van toen is gebleven, maar muzikaal zoekt hij heel andere horizonten op. Maar zoals je Twilight Singersfans hebt die naar Afghan Whigs blijven verlangen, zijn er ook Stephen Malkmusfans die met heimwee naar Pavement terugkijken. Of dat terecht is, mag iedereen voor zichzelf uitmaken. Zeker is wel dat Stephen Malkmus & The Jicks meer betekent dan een verlengstuk van zijn vorige band.

Op Malkmus’ platenhoezen is er niet altijd plaats voor The Jicks, maar dit keer wel én dat is met recht en reden. De band klinkt meer dan ooit als één geheel. Het krachtige drumwerk van nieuwe aanwinst Janet Weiss zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. De leden van The Jicks zijn stuk voor stuk prima muzikanten.

‘Real Emotional Trash’ is zo’n plaat die je niet goed vindt als je ze voor de eerste keer hoort, maar die zich een maand later toch in je hart genesteld heeft. De moeilijke eerste luisterbeurten zijn te wijten aan een gebrek aan aanstekelijke deuntjes. Malkmus zelf geeft grif toe dat er weinig pop te rapen valt op zijn laatste album.

De plaat wordt gedomineerd door een oude liefde van de lo-fi-zanger: Engelse psychedelische progfolk uit de jaren zeventig. Dat vertaalt zich niet alleen in jamintermezzo’s, maar ook in de lengte van de nummers. Vijfenvijftig minuten voor tien songs is niet niks. De titelsong overschrijdt zelfs de grens van tien minuten.

De lang uitgesponnen solo’s wreken zich echter wel eens. Niet toevallig zijn de kortste nummers ook de beste van de plaat. Het vrolijke Gardenia had zo een Lemonheadsliedje kunnen zijn. We vielen ook als een blok voor het constant van tempo veranderende Cold Son. Wat langer, maar daarom niet minder goed, is de eerste single Baltimore.

Ook de fascinerende personages Hopscotch Willie en vooral Wicked Wanda wonnen onze sympathie. Zwarte weduwe Wanda wordt achtervolgd door zinnen als “what is it that spawned ya” en “I’d rather date Rwanda”. De rijmpjes uit Malkmus’ notitieboekje zijn en blijven onweerstaanbaar. Elmo Delmo en Out Of Reaches kunnen wat ons betreft rechtstreeks de prullenmand in. De rest haalt hooguit een goed gemiddelde.

Wat Dave Grohl op onnavolgbare wijze gedaan heeft na Nirvana, lukt Stephen Malkmus ook nu weer niet. Het is nog altijd wachten op de eerste cd die Pavement kan doen vergeten. Toch heeft hij met ‘Real Emotional Trash’ een verdienstelijk plaatje afgeleverd.