Stereolab - Chemical Chords

4AD

De nieuwe plaat klinkt opvallend minder avontuurlijk en is meer beredeneerd, zonder al te veel risico’s te willen nemen. Zo klinkt single Three Woman als een opgewekt zomers briesje, maar tegelijkertijd heel braaf.

Dezelfde onbezorgde vrolijkheid vinden we terug in Valley Hi! en Silver Sands. Echt wild worden we er niet van. Meer nog, want in Daisy Click Clack begint de joligheid ons zelfs stilaan op de zenuwen te werken. De nummers klinken allemaal iets te veel hetzelfde in de oren, en daar krijgen we snel genoeg van.

Neen, dan worden we beter gezind van titelnummer Chemical Chords, dat ons aan Jimi Tenor en zijn big band doet denken. Dromerig en bijna symfonisch drijft dit nummer op een wit wolkje door de lucht. The Ecstatic Static gaat op hetzelfde elan door en haalt strings en blazers boven, gecombineerd met de onvermijdelijke orgeltjes en vibrafonen. Twee hoogtepunten die een beetje eenzaam staan te wezen tussen hun broertjes.

Met Cellulose Sunshine worden we even teruggeworpen naar de psychedelische rock van The Yardbirds. Maar lang duurt dat niet, want Stereolab neemt de teugels snel weer in handen. Nog een uitschieter is Pop Molecule. Daarin herkennen we meer de Stereolab van de beginjaren: rauwer en doorleefder, met een paar grijnzende gitaren in de hoofdrol. Wat ons betreft, mochten meer nummers op dit album dezelfde portie ballen hebben.

Afsluiter Vortical Phonothèque is ronduit vervelend en hebben we al te veel gehoord in andere nummers op vorige Stereolab-albums.

Tim Gane, samen met zangeres Laetitia Sadier oprichter van de band, wilde een toegankelijkere, meer poppy plaat maken. Gane begon met het maken van een stuk of vijftig drumloops en werkte die daarna uit met piano en vibrafoon. Die nieuwe werkwijze is duidelijk merkbaar op ‘Chemical Chords’. De ingrediënten zijn dezelfde gebleven, maar er valt weinig avontuurlijks aan te beleven. Stereolab blijft spijtig genoeg ter plaatse trappelen.