Stereophonics - Graffiti on the Train

Stylus

Zestien jaar lang gaan ze al mee en er ging geen jaar voorbij of Sterophonics was op tournee. Dat bracht hen aanvankelijk veel succes, maar tegenwoordig is hun ster tanend en is de verkoop van hun platen drastisch teruggevallen. Terecht ook, want het vet was de laatste jaren echt wel van de soep.

‘Keep Calm and Carry On’ was ronduit saai, maar dat lijken Kelly Jones en co zelf ook te beseffen en ze gooien met dit ‘Graffiti on the Train’ het roer om. Het jammere is dat het roer nogal gammel is, ofwel deugt het kompas niet, want de plaat slingert heen en weer naar verschillende richtingen ook al is het een soort conceptalbum.

Frontman Jones schreef de voorbije jaren een filmscript over twee kerels die het op een lopen zetten na een ongeluk en met zijn band componeerde hij daar meer dan dertig songs bij. Een deel daarvan belandde op dit album, maar het is onduidelijk welk criterium daarbij gold.

Met de vorige plaat liep hun contract met Universal ten einde en dit album werd dan ook in eigen beheer uitgegeven. Dat gaf de band duidelijk vrijheid, maar er is niets zo moeilijk dan wijs om te gaan met dat kostbaar goed en dat wordt ook nu weer bevestigd.

Been Caught Cheating bijvoorbeeld is een verschrikkelijke poging tot blues en Take Me klinkt zeurderig ondanks de inbreng van Jakki Healy. Het is goed dat de Stereophonics beseffen dat ze de platgetreden paden moesten verlaten, maar niet al hun geëxperimenteer loopt goed af. No-one’s Perfect klinkt het in het slotnummer en dat huizenhoge cliché is waar natuurlijk, maar wel een flauw excuus.

Toch is deze plaat globaal genomen terug een stap vooruit. Ze klinkt zowel steviger als doorleefder en doordat er bijna in elk nummer strijkers worden ingezet, ook gevoeliger. Liefhebbers van ietwat bombastische rock met vlot meezingbare refreinen, komen zeker aan hun trekken al is er geen nieuw Dakota op te ontdekken.

Ook de stem van Jones blijft een troef, vooral dan in de ruigere nummers zoals Catacomb waar hij de korrel in zijn stem lekker kan laten knarsen. Dit is het kortste, maar ook het beste nummer op de plaat.

Stereophonics zijn nog niet helemaal herrezen, maar uit deze plaat gaan ze wel veel kunnen leren en misschien, heel misschien is het er de volgende keer wel boenk op.