Steve Earle - Washington Square Serenade
New West Records
Alternatieve countryster Steve Earle heeft een nieuwe vrouw en is van Nashville naar New York verhuisd. Op 'Washington Square Serenade' legt hij daarvan getuigenis af, en maakt hij, het heilig vuur immer brandend, een statement ten gunste van de multiculturaliteit.
Het werk van Steve Earle behoort tot de beste Americana van de laatste dertig jaar. Zijn mengeling van politiek geëngageerde teksten, bluegrass en potente rock is een verademing, zeker in een genre dat gewurgd wordt door almachtige platenmaatschappijen die enkel uit zijn op het geld van de Amerikaanse huisvrouw. Lange tijd woonde hij in Nashville, het hol van de leeuw, maar onlangs trok hij met vrouw Allison Moorer naar New York. Het echtpaar vestigde zich in Greenwich Village, vroeger het epicentrum van de Amerikaanse folkscène, en de plek waar de legendarische hoesfoto van 'The Freeweelin’ Bob Dylan' werd gemaakt.
Geheel in de sfeer van zijn nieuwe habitat is de folk-invloed op 'Washington Square Serenade' groot. Er worden bijna uitsluitend akoestische instrumenten gebruikt en er is veel tweestemmige samenzang (met vrouwlief Moorer, zelf een gekende naam in country-middens). De titel refereert aan het park in The Village waar de hippies en folkies van indertijd graag rondhingen. Belegen wordt het gelukkig nooit. Daar zorgen onder andere Greg Medeski (toetsen) en producer John King (Beck) voor. Ook valt op dat Earle Pro Tools heeft ontdekt. Moderne muziek dus ("hip" durven we het net niet noemen), maar met veel respect voor de traditie. De nummers zijn, zoals je van Earle kan verwachten, tot in de puntjes afgewerkt. Zelf hebben we het vooral voor het naïeve gitaarriedeltje in Tennessee Blues, de houthakkersfunk van Sattelite Radio en het Joni Mitchelleske City of Immigrants.
Ook in de teksten is er een verschil met Earle’s vorige werk. 'The Revoluton Starts Now' en 'Jerusalem' waren regelrechte politieke pamfletten, gericht tegen het asociale Amerika en het buitenlandse beleid van Bush. Nu zingt Earle vooral over zichzelf, over zijn liefde voor Allison Moorer en over het multiculturele New York, zijn nieuwe woonst. Toch blijft hij een geëngageerd artiest, met zijn hart links van het borstbeen, getuige het sociaal-realisme in Oxycontin Blues, en, op de hoes, zijn uitval naar de Amerikaanse conservatieve populist Lou Dobbs.
Op 'Washington Square Serenade' haalt Steve Earle net niet zijn hoogste niveau. Daarvoor neemt hij zichzelf soms iets té serieus. Ook springt hij, zoals op de Tom Waits-cover Down In the Hole, bijwijlen onwennig om de digitale techniek. Echt kwalijk nemen we het hem echter niet: meesterwerken als 'I Feel Alright' of 'El Corazón' schud je niet elk jaar uit je mouw. 'Washington Square Serenade' is wel degelijk een goede plaat, met geïnspireerde songs en teksten die ergens over gaan. Alleen het laagje genialiteit van sommige van zijn voorgaande platen ontbreekt. Alleen dat.