Steve Miller Band - Bingo!

Roadrunner Records

Steve Miller sapperdepietjes! De krachtterm die wij gebruikten was iets krachtiger, zo blij waren wij toen we hoorden dat de Space Cowboy nog eens een plaat uitbracht, voor het eerst in zeventien jaar. En doet die hoes ons niet denken aan 'The Delicate Sound of Thunder' van Pink Floyd? Nu ja, Millers platenhoezen zijn altijd al een bewijs geweest dat de vlag de lading niet altijd hoeft te dekken. Een verkenning waard!

Een album met bluesrockcovers, zo lezen wij. Dat drukt de verwachtingen een beetje. Na een overdosis bluesrockfestivalletjes zetten wij het nu meestal op een geeuwen bij de zoveelste funky would-be-Stevie-Ray-gitaarsolo over een bluesschemaatje. Anderszijds gaf Miller in zijn vroege jaren wel een heel fijne draai aan de bluesbeginselen, dus misschien doet hij dus beter.

Wees maar gerust: Miller houdt vast aan zijn toegankelijke, populaire eightiesklank met gelaagde gitaarklanken en dichte zangharmonieën. Gelukkig blijven de spacy keyboards achterwege zodat de arrangementen gek genoeg niet gedateerd klinken. Single Hey Yeah legt de lat meteen hoog: een stadionwaardige riff, stuwende ritmes, wah-wah-gitaren op de achtergrond en spetterend gitaarspel op de voorgrond. Dat en Millers fluwelen stem.

Misschien moet de lat een beetje lager gelegd worden voor Who's Been Talkin' - niemand evenaart Howlin' Wolf - en Don't Cha Know. Zij overstijgen niet echt de betere middelmaat. De gitaarduels met gastgitarist Joe Satriani tillen Rock Me Baby dan wel weer op een hoger niveau. De song an sich is echter gewoon een vehikel om te soleren - maar dat is al te vaak de essentie van bluesrock.

Tramp is vocaal en tekstueel leuker en de conversaties zijn best geestig. Maar dè topper van het album is wat ons betreft Sweet Soul Vibe. Zowel qua vocalen als gitaarspel doen de strofen denken aan Robert Cray. De backing vocals zijn heel knap en het nummer had gerust nog een stuk langer mogen duren. Maar daar is dan al Come On (Let The Good Times Roll) en rollen doen de goede tijden wel degelijk. Je wil het gaspedaal onmiddellijk heel diep indrukken.

All Your Love en Got Me Dizzy zijn dan misschien ietsjes te traag of onderkoeld voor een "party record", zoals Miller de plaat zelf omschrijft. Toch vat dat deze plaat best wel samen: ideale muziek voor feestjes, ambiance, plezier. Geen voer voor analyserende bureauslaven.

De klassieker van Jessie Hill zaliger, Ooh Poo Pah Doo, is dan weer een uitsmijter die naar meer doet verlangen. En er staat meer op stapel, want uit deze sessies zou een tweede plaat moeten uitgebracht worden in de loop van volgend jaar. We zijn toch wel benieuwd.

The Steve Miller Band speelt op 10 oktober (10/10/10!) in de Lotto Arena.