Steve Thorne - Island Of The Imbeciles

White Knight Records

Met een titel als ‘Island Of The Imbeciles’ op een Union Jack is het meteen duidelijk dat Steve Thorne geen hoge pet op heeft van zijn landgenoten. Op zijn vijfde soloplaat is de maatschappijkritiek scherper dan ooit. De prima in het gehoor liggende progrock bewijst opnieuw Thornes talent voor pakkende liedjes. En bovendien zingt de man beter dan ooit. 

Verwacht dus geen complexe structuren of virtuoos soleren. Dit verdient wel een schoonheidsprijs inzake subtiele arrangementen. Thorne verheft het ambacht van de songsmid tot kunst. En hij heeft ook zinnige dingen te vertellen. Thorne is een realist die miniatuurtjes schildert; of beter nog: schatkisten vol grote en kleine emoties timmert.  

Het breed aangesproken publiek kan kennismaken met talenten uit de progwereld als bassist Tony Levin, leadgitarist Robin Armstrong en drummer Nick D’Virgilio. Niet dat zij de tien composities naar hun hand willen zetten, dit blijft uiteindelijk het project van één man. Maar de begeleiding is om door een ringetje te halen; met name Levin en D’Virgilio zorgen voor een lekkere groove.

Niettemin zorgen de aangename zanglijnen ervoor dat de meeste aandacht naar de boodschap gaat. Thorne maakt nogmaals duidelijk wat er allemaal misloopt in onze samenleving. Zowel op micro- als macroniveau ziet hij manifestaties van een algemene malaise. In Animal vraagt hij zich af waarom het met zovele Britse jongeren misloopt. Hun narcisme wordt gevoed door overconsumptie van entertainment en genotsmiddelen. Let Me Down focust op de vele gebroken relaties in een samenleving die duurzame engagementen niet langer honoreert.  

They Are Flesh neemt de Britse klassenmaatschappij onder vuur; instituten als de koninklijke familie, de kerk en de politieke elite worden genadeloos ontheiligd. Maar het scherpste kruit bewaart Thorne voor het titelnummer. Het Britse Rijk is gebouwd op een geschiedenis van bloedvergieten, de overzeese gebieden werden schaamteloos ingelijfd. Uiteindelijk is enkel een "island of imbeciles" als erfgenaam overgebleven, met een bevolking die in slaap wordt gesust door regering en media.    

Of je het met de meningen van de man eens bent of niet, aan de directe confrontatie op ‘Island Of The Imbeciles’ valt niet te ontsnappen. Bovendien komt alles in een vorm die tegelijk progressief en zeer toegankelijk is. en trefzeker in elk geval. Dit is Thornes beste album tot nog toe.