Steven Brown - El Hombre Invisible
Crammed
Het etiket “Tuxedomoon” zal hij van zijn lange leven nooit meer kwijtraken, want het stemgeluid en instrumentarium dat hij vandaag - toch al ruim vijfendertig jaar na het stopzetten van de groep - hanteert is instant herkenbaar en roept - al evenzeer instant - herinneringen op aan de legendarische groep. Het was dan ook "zijn" groep. Maar - en het is een belangrijke maar - het blijft boeiend, het blijft interessant. Ook op 'El Hombre Invisible'.
Drie tellen ver in de plaat met Warning en hopla: je herkent onmiddellijk de sfeer en de zwoele temperatuur waarbinnen Steven Brown zich al decennia beweegt. Dat unheimliche sfeertje niet zo ver van de Berlijnse muur met hetzelfde glas Pernod dat Lou Reed destijds nuttigde bij het schrijven en opnemen van 'Berlin' in 1973 in een geest van Bertolt Brecht en Kurt Weill, die ongewild en zonder dat ze het ooit geweten hebben, ganse horden artiesten bleven inspireren.
Steven Brown deed het eerder ook al in Tuxedomoon, de experimentele postpunkgroep uit Californië, die begin jaren tachtig naar Europa verhuisde en vanuit Brussel (of all places) een prachtige catalogus uitbouwde vanuit het label Crammed Discs en Les Disques Du Crépuscule. Vanaf 1988 gingen de wegen uit elkander en verrasten de diverse leden zeer frequent met goede tot zeer goede platen. Blaine L. Reininger, Winston Tong, Peter Principle, Bruce Geduldig en Steven Brown, klinkende namen voor al wie het wavelandschap koestert.
Op 'El Hombre Invisible’ cultiveert Brown "zijn" muziek op eigenzinnige wijze. Noem het grootstadmuziek voor gevorderden, waar je het ene moment een accordeon hoort weerklinken en een volgend een bevreemdende lap grootstadfunk. Altijd weer opnieuw boeiende arrangementen met klarinetten, saxofoons, accordeons en wat dies meer zij en opvallend weinig percussieve elementen.
Noteer ook de typische basklank die Tuxedomoon zo instant herkenbaar maakte. Brown is Europa intussen ook al even ontvlucht en resideert al sinds 1993 in Mexico. Meer bepaald in Oaxaca. Vandaar ook de Latino-titel 'El Hombre Invisible' maar hij vergeet zijn Europese vrienden niet, want trompettist Luc van Lieshout mag vaak opdraven en doet dat met verve. Zoals in één van de mooiste nummers van de plaat: It Ocurred To Me.
Het meerendeel van de songs is vrij intimistisch van aanpak, maar de brede arrangementen durven al eens gewaagd uitwaaieren. Zoals in Resist, waar ook de gitaar van Chris Haskett (ex-Rollins Band) gecultiveerd uit de bocht mag vliegen. Zelf hebben we het nogal voor de al eerder vernoemde openingstrack, die heerlijk decadent weerklinkt: “Here we are, Here we are, Here we are.” Hier zijn we dan en blij hier alsnog te zijn, als de onvermijdelijke conclusie. En ook Brian Eno is in de buurt als in Faces de Belew-esque gitaar een zeer mooie instrumental naar voren brengt, die zich gaandeweg ontpopt tot een Tuxedolament.
Wie de output van Tuxedomoon heeft bewonderd, zal hiervan smullen. De anderen zullen iets meer moeite moeten doen om zich het avant garde-vocabularium een beetje eigen te maken. Maar het loont, dat is zeker!