Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase

Kscope

Na juweeltjes als ‘Grace For Drowning’ en ‘The Raven That Refused to Sing’ waren de verwachtingen voor ‘Hand.Cannot.Erase’ torenhoog. Verstandig dus dat Steven Wilson geen kopie wilde maken. Wat dit nieuwe album duidelijk maakt, is dat de gevierde Brit ook een "gewoon" progrockalbum kan maken. Ja, HCE is een heel aardige plaat. Maar is dat voldoende voor het iemand van het kaliber van Wilson?

Toegegeven, in 3 Years Later hoor je meteen weer het vakmanschap van deze geweldige band. The Beatles, Rush en natuurlijk Porcupine Tree klinken door, maar je mist de spankracht van vorige platen. Dan maar wat elektronica toevoegen, waardoor HCE grootsteedser klinkt dan ‘The Raven’. Het recentste album van Anathema moet Wilson aangestoken hebben om in de richting van elektrorock te evolueren. Perfect Life en het catchy titelnummer zullen ook de mainstream rock- en popliefhebber aanspreken. Maar echt veel indruk maakt het niet.

Thematisch gooit Wilson het niet bepaald over een andere boeg. Geen victoriaanse horrorverhalen hier, maar – even luguber – een schrijnende actualiteit waar je het koud van krijgt. Isolement en aliënatie keren steeds terug in zijn oeuvre. Wilson las in de krant over een vrouw die twee jaar dood in haar flat lag voor iemand haar vond, en filosofeert over wat er gebeurd zou kunnen zijn.

Logisch dus dat de Brit een vrouwenstem rekruteerde. Ninet Tayeb blijkt een prima greep in het bitterzoete Routine. Toch kan het niet naast bijvoorbeeld The Watch Maker staan wegens te fragmentarisch. Spanningsbogen krijgen derhalve niet de kans om door te groeien. Gelukkig kunnen we genieten van virtuoze techniek in Home Invasion, waarin hij een lekkere groove weet te leggen. Het gaat achteloos over in Regret #9 met een sfeerrijke moogsolo van Adam Holzman en in het verlengde daarvan Guthrie Govans jankende snaren.

Het beste lijkt Wilson te reserveren voor het slot. In Transience en Happy Returns toont hij nog maar eens zijn sensibiliteit voor de vocale melodie. Hét hoogtepunt van het album is de compromisloze progmetal van Ancestral met een in bloedvorm verkerende Govan. Sequenzen van instrumentale erupties zorgen voor een climactische doorwerking. Een muzikaal sfumato in Ascendant Here On onttrekt de einder aan ons blote oog. ‘Hand.Cannot.Erase’ eindigt in een mysterieuze waas; de toekomst van Wilsons projecten ligt weer helemaal open.