Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (and Other Stories)

Kscope

Hoe bespreek je een album dat op voorhand door iedereen de hemel in geschreven is? Steven Wilson is inderdaad koning Midas in progland: alles wat hij aanraakt, verandert in goud. Meer dan ooit geldt dit voor ‘The Raven That Refused To Sing (and Other Stories)’.

Nostra culpa! De pers behandelt Wilson met fluwelen handschoenen. Omdat de workaholic zo moeilijk bereikbaar is voor interviews, waardoor een intrigerend enigma op de man rust? Maar is zo’n behandeling überhaupt nodig? Wij zeggen het zoals het is: ‘Insurgentes’ was een boosaardig experiment dat vooral intellectueel prikkelde; en zijn collaboratie ‘Storm Corrosion’ met Mikael Akerfeldt was goed maar kon de hooggespannen verwachtingen niet helemaal inlossen.

Het was pas met ‘Grace For Drowning’ dat de Brit in absolute bloedvorm verkeerde. Bovendien leek hij zijn topgroep eindelijk gevonden te hebben; een herstart met Porcupine Tree is verder dan ooit. De richting die hij op ‘Grace’ insloeg is nu op ‘The Raven’ tot zijn volste bloei gekomen. Hoeft het te verwonderen? 

Des te meer omdat voor Wilson een droom in vervulling ging: het nieuwe album werd vorig jaar opgenomen met producer Alan Parsons in Los Angeles. Parsons, is dat niet de geluidstovenaar die voor altijd verbonden zal blijven aan één van de best klinkende rockalbums ooit: Pink Floyd’s ‘Dark Side of the Moon’?

Ook ‘The Raven’ klinkt geweldig. Wilson wilde de chemie van zijn huidige liveband behouden. Het grootste deel werd dan ook live opgenomen, zonder alles digitaal te corrigeren. De oneffenheden bleven gewoon staan, al moet je die met virtuoze musici als Nick Begg (bas), Guthrie Govan (gitaar), Adam Holzman (toetsen), Theo Travis (fluit/sax) en Marco Minnemann (drums) met een vergrootglas zoeken. Ook zijn restauratie van klassieke platen van onder andere King Crimson en Jethro Tull heeft haar stempel gedrukt.

Over sleutelalbums gesproken: ‘The Raven’ zou over dertig jaar wel eens als essentieel voor de herwaardering van prog kunnen beschouwd worden. Want Wilson is wel degelijk origineel in de actuele zin: de thema’s uit de seventies recycleert hij zodanig dat er een nieuwe betekenis aan gegeven wordt. Is Wilson dan een kunstenaar? Ach, wij houden het graag op een superieur vakman. Kunstenaars die wat aanrommelen, genre Jan Fabre, zijn er meer dan genoeg.

De zes epische tracks op ‘The Raven’ zijn gebaseerd op verhalen over het bovennatuurlijke. Wilson en zijn geweldige band kleuren ze in met een barokke  toets en schaduwpartijen. Krachtige spanningsbogen worden getrokken waardoor de eclectische invloeden samensmelten tot een geheel. Toch blijft de speelsheid, die je ook in oude progressieve rock aantreft, bewaard. Hierdoor klinkt Wilson als de erfgenaam van bands als King Crimson en Mahavishnu Orchestra.      

Er verschijnt ook een speciale deluxe editie met een honderdachtentwintig pagina’s tellend boek met teksten en spookverhalen, geïllustreerd door Hajo Mueller.