Still Corners - The Last Exit

Wrecking Light Records

Moest je het gemist hebben: het Britse dreampopduo Tessa Murray en Greg Hughes heeft na drie jaar stilte de verwachtingen voor studioplaat nummer vijf hoog laten oplaaien. Onze onderkoelde vreugde was dan ook groot, toen ‘The Last Exit’ ons, ondanks de wat onheilspellende titel, vanaf de eerste noten in een heerlijke lome roes onderdompelde die elf liedjes lang aanhoudt.

Denk aan holle, echoënde klankcomposities in een onophoudelijk benevelde waas waar frisse accenten van akoestische gitaar, piano of tal van andere folkinstrumenten doorheen schijnen. Denk aan een gezapige cadans en voorzichtige percussie-accenten. Maar denk vooral ook aan de donkere, etherische stem van Tessa Murray die, in combinatie met zinderende slide aanhalen van kompaan Hughes, zwaar op het gemoed en de oogleden werkt.

Still Corners staat meer dan ooit voor onderdrukt enthousiasme en een latenightsfeertje. ‘The Last Exit’ is geïnspireerd op een roadtrip door Texas: een eindeloze autotocht door een desolate, lege woestijn. Blik op oneindig en in gedachten wegdromend naar een gewezen geliefde. Een thema dat perfect matcht met de Amerikaans klinkende droompop van het duo en de alomvattende, luie doezelsfeer van deze vijfde plaat. Alleen al de door de ziel snijdende openingszin van de vijfde track: “a kiss before – people die / It’s all over now / Don’t you cry”. We hebben die intro wel vier keer na elkaar afgespeeld alvorens het nummer echt helemaal te beluisteren (en ook de heerlijk melancholische gitaar erin te ontdekken).

Daarenboven krijgt zowat elk liedje enkele extra leuke accenten, waardoor de aandacht niet van de weg afglijdt. Een luidruchtig onweer dat een wat meer uptempo en zonnig White Sands met heerlijke slidemelodie voorafgaat, Hughes die fluit en melodieus kronkelt rondom de zwoele zanglijn van Murray in single Crying of het wolvengehuil doorheen woestijnbluessong Bad Town met de tribal floortoms,... In combinatie met de afwisseling tussen uptempo en downtempo tracks geeft dit een leuke dynamiek aan ‘The Last Exit’.

Is ons inwendig enthousiasme dan eindeloos? Helaas. Zoals velen kent ook deze sfeerplaat enkele mankementjes. Lees: een inspiratieloos en weinig spannend, akoestisch It’s Voodoo. Of een instrumentale opvolger Shifting Dunes die het wel heel verleidelijk maakt om het licht uit te knippen. Laat het die puntjes op de “i” zijn die criticasters vrij spel geeft om bijvoorbeeld doorbraakplaat ‘Strange Pleasures’ nog net dat ietsje hoger in de favorietenlijst te zetten.