Sting - Symphonicities

Universal Music Group

Onbevooroordeeld aan een platenrecensie beginnen is soms onmogelijk. Neem nu de nieuwe 'Symphonicities' van Sting. De man heeft na zijn tijd bij The Police nauwelijks nog een stevig, stampend of zelfs boeiend nummer geschreven. Behalve zijn obligate Prokofiev-pikkedieverij zouden we hem nu niet bepaald een beloftevolle bewoner van de wereld der klassieke muziek durven te noemen. De hits van Sting, "re-imagined" voor symfonisch orkest, daar staan we dus niet om te springen. Al hebben we toch even geluisterd.

Verbazing. We dachten dat deze plaat ging wedijveren met Peter Gabriels 'Scratch My Back' voor de titel van "slaapverwekkendste plaat van het decennium", maar met het nummer Next To You gaat Sting toch uptempo van start. Het arrangement is best vinnig en de percussie accentueert waar nodig, niks meer. Minder lof hebben we voor Englishman in New York, waar nauwelijks een verschil te merken valt met het origineel. Hier heeft iemand voor de gemakkelijkheidsoplossing gekozen.

Een onvervalst Night of the Proms-arrangement bij Every Little Thing She Does Is Magic, daar is hopelijk genoeg mee gezegd. Dan begint Sting ook nog figuurlijk vals te spelen bij I Hung My Head, het nummer wordt gedragen door een elektrische gitaar, drums en mondharmonica. Het orkest leukt af en toe de achtergrond een beetje op. Verder geen slechte song - misschien wel de beste van de plaat - maar het orkest is er eigenlijk te veel aan. Gek, voor een "symfonische" plaat.

Op The End of the Game wordt duidelijk dat de nogal voorspelbare arrangementen nefast zijn en het geheel al snel melig maken. Bovendien konden ze het hier ook niet laten een drummer en een gitarist de song te laten bepalen. Nogal armetierig met een heel symfonieorkest ter beschikking. Spaarzamere strijkarrangementen en de mooie stem van Jo Lawry doen het Keltisch geïnspireerde You Will Be My Ain True Love goed. When We Dance is net zo zuinig gearrangeerd en daardoor heel genietbaar. 

Beide songs hebben alleszins meer bestaansreden dan de futloze versie van Roxanne. Vermoedelijk wordt naar dramatiek gestreefd met de aanzwellende strijkers tijdens het refrein, maar het is allemaal vrij voorspelbaar en weinig geïnspireerd. Een stom boogietje blijft een stom boogietje, zelfs met een paar melige violen erbij. Akkoord, er zit wel een tempowissel in bij She's Too Good For Me, maar dat is toch wat overdreven. Verder brengen I Burn For You, The Pirate's Bride en We Work The Black Seam weinig boeiende verhalen.

Toegegeven, 'Symphonicities' is gevarieerder dan we dachten. De liefhebbers van Night of the Proms zullen hun gading zeker vinden en versteld staan van onze bedenkingen als "voorspelbare arrangementen", "gratuite bombast" en "voor de hand liggende songkeuze". Echte Sting-fans zijn vermoedelijk de lijzige tempo's ook al zo gewoon dat ze er niet meer bij stilstaan. Deze twee groepen van liefhebbers raden we de cd van harte aan.

Sting speelt op 13 oktober in het Antwerpse Sportpaleis.