Sting - The Last Ship

Cherry Tree Records

Sting is een artiest buiten categorie. Wat hij ook onderneemt, hij zal altijd zijn aanhang blijven behouden. Zo'n status geeft je de vrijheid om te doen waar je zin in hebt. Zoals een soundtrack schrijven voor een zelf verzonnen musical, ‘The Last Ship’.  Sting serveert hier een rasechte folkplaat met musicalinvloeden met geslaagde en minder geslaagde momenten. In de juiste context geplaatst is ‘The Last Ship’ best een goede plaat.

‘The Last Ship’ is een musical, die Sting schreef over de sluiting van een scheepswerf in Tyneside, Engeland, waar Sting zijn jeugd doorbracht. Hij werkt hier al enige tijd aan samen met Jimmy Nail, die in 1992 een hitje scoorde met Ain’t No Doubt.  In 2014 zal de musical ook te zien zijn op Broadway.

In de titelsong, waarmee de plaat opstart, is het meteen duidelijk dat dit album niet de Sting laat horen zoals die gewoonlijk klinkt. Of toch niet altijd. In The Last Ship speelt Sting met zijn stem in een poging om de verschillende personages zo een persoonlijkheid te geven. Al komt dit eerder over als één of ander dronkenmanslied.

Ook What Have We Got met Jimmy Nail is te musical om tot zijn recht te komen op een luisterplaat. Je kan je hierbij grootse taferelen op het podium of zelfs op een cinemascherm inbeelden, maar op plaat en door de hoofdtelefoon heeft het toch vooral iets van een mix tussen Disney en carnaval. Hetzelfde geldt voor So To Speak, de samenwerking met Becky Unthank. Op een podium kan dit best werken, maar op plaat is het toch een iets te melig nummer.

Maar err staan ook nummers op die vertrouwd in de oren klinken. Zoals het pijnlijk mooie Practical Arrangements waaraan we alleen recht zouden kunnen doen als we hier de hele tekst plakken. Wellicht het mooiste liedje uit zijn hele solocarrière. Het "vervolg" op dit nummer is het al even mooie I Love Her But She Loves Someone Else.

Maar ‘The Last Ship’ is vooral een verhalende plaat. Een verhaal waarin ook – uiteraard, het is bedoeld voor een podium – een liefdesverhaal in verweven wordt. Zoals in And Yet waarin een zeeman s nachts op het dek staat, naar de sterren staart en zich afvraagt of zijn lief soms ook nog aan hem denkt. 

Het zijn geen meezingers, maar flinke lappen tekst waarin Sting een bepaald personage aan het woord laat. In The Night The Pugilist Learned To Dance waarin een bokser leert dansen om een meisje uit  te kunnen vragen en leert dat boksen en dansen niet zo gek veel van elkaar verschillen.

‘The Last Ship’ zal niet de geschiedenis ingaan als zijn beste plaat, maar beluisterd in de juiste context en met de juiste achtergrond heeft ze zeker zijn waarde. En ze heeft ons Practical Arrangement geschonken. Als de musical 'The Last Ship' tot in onze contreien zou raken, zouden wij nog wel durven gaan kijken.