Stompin' Souls - Silhouettes
Strange Ways Records
'Silhouettes' is de tweede langspeler van het Scandinavische vijftal Stompin’ Souls. Maar wie daarbij meteen aan soundscapes denkt die onder hun eigen zwaarte dreigen te kraken, komt bedrogen uit. Dit is een vingerknippende gitaarplaat waarin zelfs plaats is voor een banjo.
Die banjo begint meer en meer een vaste, zij het bescheiden, plaats op te eisen in de hedendaagse gitaarmuziek. Denken we maar aan Fleet Foxes of Mumford and Sons. Het instrument heeft een uitgesproken talent om lullig te klinken, maar het werkt wel als het op de juiste manier gebruikt wordt. Dat blijkt zeker op de opener van deze plaat. I Wish I Were You is een venijnige, jachtige rocker die meteen de toon zet: het moet vooruit gaan.
Naast de banjo duikt nóg een verdacht element op in hun muziek: de liefde voor de (foute) jaren tachtig. Maar, en dat is een goede zaak, het ligt er nergens vingerdik op. Hier en daar worden bliepjes gebruikt (Silhouettes), en in de meeste nummers is plaats voor synths en andere elektronica. Luister bijvoorbeeld naar Let Your Love Shine of de hilarische maar ultrakorte hiddentrack, waarin zelfs gerapt wordt. Maar uiteindelijk primeren altijd de songs.
En songs schrijven, dat kunnen ze bij Stompin’ Souls. Drie minuten is hun absolute bovengrens, maar daaronder weten ze behoorlijk aanstekelijke muziek te maken. Morning Bell bijvoorbeeld, dat een lieflijke titel torst, maar eigenlijk een driftkikker van een rocknummer is, die de fjorden op hun grondvesten zou doen daveren. Of Two Birds, zomerse pop met een heerlijk ‘oe oe oe’-refreintje.
Zolang bas en drum het in een draf tegen elkaar mogen opnemen, gaat alles goed. Maar wanneer een poging wordt gedaan om gevoelig te klinken, loopt het mis. Don’t Rewind – de titel van de song lijkt wel te getuigen van zelfkennis – is een halfslachtige poging om een ballad neer te poten, maar dan eentje die onderweg verdwaalt. Wellicht op de vlucht voor de zang van Thomas Carlsson.
Dat de man niet erg toonvast is, valt in de rauwere nummers niet op. Maar wanneer de nadruk er wordt op gelegd, klinkt het allesbehalve fraai. Zijn ietwat schelle vocalen zijn absoluut niet voor dit soort nummers weggelegd. Zie ook A Part Of Everything, een soort ‘mossel noch vis’-song waarin gevoelens worden blootgelegd, maar zonder dat we zin krijgen om deel uit te maken van dat moment.
Als deze Scandinaven bij hun leest blijven (en dat is in zeven van de tien songs het geval), klinkt alles dik in orde. Maar van rustpunten op de plaat blijven ze beter weg. Want hun groepsnaam luidt toch Stompin’ Souls, en niet Hurt Feelings of zo?