Subsignal - La Muerta
Gentle Art Of Music
Sinds de doorbraak met ‘Touchstones’ in 2011 heeft Subsignal een eigen stem gekerfd uit het sjabloon van de neo-prog. Het vijfde album ‘La Muerta’ maakt nog eens duidelijk waarom deze Duitsers en één Nederlander zo goed zijn. Vernuftig zelfs, want je bent een Duitse band of je bent het niet.
De kwaliteiten van deze groep komen overigens niet zomaar uit de lucht vallen. Oorspronkelijk was Subsignal een offshoot-project van een heavier Sieges Even waarop de Nederlands geboren zanger Arno Menses en gitarist Markus Steffen hun compositietalenten kruisten. Op het artistieke hoogtepunt werd Sieges Even verlaten om Subsignal als de gevarieerder voortzetting ervan voorrang te geven.
Op twee vlakken steekt Subsignal vandaag met zijn kop boven het maaiveld uit. Eerst is er de opvallende aanleg voor compositie. ‘La Muerta’ is de ideale visuele metafoor om te beschrijven waar het in deze muziek om draait. La Muerta is de vindplaats van een Maya-vesting in Guatemala. Met een tempel met trappen, een piramide en een onderaards labyrint van twee niveaus illustreert de archeologische site het constructieve vernuft van Subsignal.
Dit is niet een band die grossiert in lang uitwaaierende stukken; songs variëren tussen de één en zeven minuten. Maar binnen elk raamwerk worden diverse lijnen uitgezet. Er ontstaat een gelaagde constructie zodat er in één nummer van alles gebeurt en het altijd spannend blijft. Tegelijk bouwt de oppervlaktestructuur van een nummer op volgens de conventionele refreinen en coupletten en zorgen de refreinen voor herhaling en herkenbaarheid.
Ten tweede is er het emotionele realisme. Elk akkoord, elke riff, elke melodie of harmonie is waarachtig: wat ze oproept, is letterlijk op te vatten. Als een akkoord sentimenteel klinkt, is het ook de bedoeling om dat sentiment uit te drukken. Geen ironie, geen dubbele bodems. What you get is what you hear. Het is die eerlijkheid die van Subsignal zo’n sympathieke band maakt – zeker in deze verwarrende tijden van fake news.