Suede - Night Thoughts

Universal Music Group

Ruim tweeëntwintig jaar na het debuut en amper drie jaar na de uitstekende comebackplaat ‘Bloodsports’ (die verrassend volgde op een drol als ‘A New Morning’ uit 2002) is Brett Anderson geen slaaf meer van de drugs, maar zijn songs grossieren nog steeds in diepe ellende. ‘Night Thoughts’ vertelt het chronologische verhaal van een man, die wegglijdt in een depressie, en heeft ons diep geraakt.

Het titelloze debuut van Suede kwam er in 1993, nog voor de debuutplaat van Oasis en nog voor Blur een grote naam werd. Waar hun debuut groot was, was opvolger ‘Dog Man Star’ van een jaartje later groots. Zeg Suede en met een beetje geluk kunnen we hier nog So Young en Animal Nitrate opnoemen, maar verder zal het vaak niet gaan. En dat is jammer.

‘Night Thoughts’ is een conceptplaat die live van begin tot einde gespeeld wordt en ondersteund wordt door een film. Hoofdpersoon is een man die via angsten, zelftwijfel en tomeloos, nachtelijk gepieker (night thoughts dus) techtkomt in een depressie. De openingstrack wordt door dramatische strijkers op gang getrokken en gaat over de  mooie onbezonnenheid van een kindertijd.

Outsiders, de eerste single, klinkt niet alleen als een onvervalste instant classic - als de radiozenders hem een kans zouden willen geven tenminste - maar is ook een mooi liefdesverhaal over twee outsiders die hun lot aan elkaar verbinden. “She puts her faith in the moment”, klinkt het en even later: “He puts his faith in the moment”. Kijk, dat vinden wij dus mooi.

 No Tomorrow is nog zo’n vlot binnenkomend nummer met grote inhoud voor wie de moeite neemt om even naar de tekst te luisteren. Anderson heeft het hier over verlammende angst: er zijn zoveel keuzes dat je een grote kans hebt om de verkeerde keuze te maken. En dus doe je maar niets; want stilstand is alvast geen achteruitgang. Behalve als de stilstand te lang duurt. Voor de betere verstaander: de hoofdpersoon lijdt hier aan een depressie. De zin “How long will it take to break / The plans that I never make”, verraadt een schrijnend gebrek aan zelfvertrouwen.

Dat gebrek aan zelfvertrouwen is iets dat de hoofdpersoon met zich blijft meeslepen. De herhaalde zin “It never happens to me”, aan het einde van Pale Snow is de grote vraag van ieder, die ziet dat het leven de mensen rondom hem beter, gemakkelijker afgaat. Of dat lijkt alleszins zo.

In I Don’t Know How To Reach You en What I’m Trying To Tell You gaat het over het onvermogen van de hoofdpersoon om te communiceren met degenen rondom hem. In Tightrope snijdt het zinnetje “You seem to love me when I am not around”, door het hart en begint de hoofdpersoon de grond onder zijn voeten te verliezen en te geloven dat de wereld een betere plaats is zonder hem.

In Learning To Be – niet te stoppen gepieker – neemt de zelftwijfel de vorm aan van vervreemding, een toestand die zich zowel muzikaal als tekstueel uit. Het nummer met de grootste hitgevoeligheid heet Like Kids en komt daar meteen na. Een nummer over een tijd waarin alles nog mogelijk leek en er nog niet tegen muren en grenzen aan werd gebotst.: een vroeger-was-alles-beter-nummer. Vroeger was alles beter dus, maar het hier en nu trekt in I Can’t Give Her What She Wants en de titel zegt alles over dat hoe dat 'nu' is voor het hoofdpersonage. Hoewel het geen garantie is voor een goede afloop, eindigt het album wel met hoop in The Fur & The Feathers. De hoofdpersoon is zich bewust van zijn angsten, maar weet ook dat ze overwonnen moeten worden.

‘Night Thoughts’ is een plaat met nummers die in precies die volgorde beluisterd (en besproken) moeten worden om ze volledig te kunnen vatten. Suede heeft een album afgeleverd met ‘Night Thoughts’, een écht album. Dat het daarbovenop ook nog eens vol staat met goeie songs, maakt het niet te missen.