Sukilove - Good Is In Your Bones
+/- Records
Al bij al zijn wij als Belgen toch gezegend. OK, elke week moeten we Tien Om Te Zien verdragen en de kijkcijfers van de Pfaffs rijzen de pan uit, maar daar staat tegenover dat wij mensen als Pawlowski, Barman, Carlens en – juist ja – Deweze in de rangen hebben lopen. En dat is een voorrecht. Wij beschouwen ons dan ook bevoorrecht om de nieuwe Sukilove te mogen bespreken.
En de derde worp van Sukilove mag er best zijn, niet zo zoet als het debuut, maar minder weerbarstig dan 'You Kill Me'. Dat Pascal Deweze nog steeds zijn heil niet zoekt in lieflijke lenteliedjes, wordt al gauw duidelijk. De ondertoon is duister. Te pas en te onpas haalt hij zijn demonen boven in de vorm van piepende en krakende gitaren en onheilspellende drums.
Opener en single Blood And Milk Makes Holy is misschien nog het meest toegankelijk. De verschillende lagen komen pas bovendrijven na verschillende luisterbeurten, waarna je de synthesizer-riedeltjes en het flamenco-handgeklap opmerkt. En wij houden wel van die dubbele lagen, het soort muziek dat je niet meteen bij je nekvel grijpt, maar je besluipt zoals een roofdier zijn prooi, om uiteindelijk toe te slaan en niet meer los te laten.
In Ballad Of No Apology schopt hij wild om zich heen, waarna hij in Let’s Dive schijnbaar even ontspant. Maar dat is slechts schijn, want ook daar loeren de geesten om de hoek om tussendoor tevoorschijn te komen als duiveltjes uit een doosje. Luister naar Mama met die donderende baslijn over het weeklagende gezang van Deweze, die zijn spijt betuigt aan zijn moeder. Je zou haast zelf naar de telefoon grijpen om te horen of je eigen moeder ook bij de telefoon zit te wachten.
Hoogtepunt is volgens ons het schitterende Good Friends, dat gedragen wordt door een argeloos gitaardeuntje dat wordt geplaagd door ronkende bassen en stekende drums. De teksten interpreteren durven we zelfs niet aan. "Today is a good day/To kickstart/My black heart" luidt het in Black Heart en de industriële geluiden vliegen je om de oren. Als muziek al een zuiverende functie heeft, dan heeft Sukilove daarvan de grenzen verkend: hier worden behoorlijk wat frustraties weggespeeld.
Op een podium is dit ongetwijfeld een speeltuin voor een beetje creatieve muzikanten. En de komende maanden zal je Sukilove vast tegenkomen in een jeugdhuis in uw buurt. U weet dus wat u te doen staat.
Maar laat u vooral niet leiden door wat wij hier te verkondigen hebben. Deze plaat heeft voor elke aanhouder wel iets te bieden. Je moet alleen even door dat bittere laagje bijten om die zachte pit te bereiken. Duidelijk is in elk geval dat Pascal Deweze en zijn kompanen voorlopig nog geen rust gevonden hebben. En maar goed ook.
8 november 2008