Sumie - Lost In Light

Bella Union

De Zweedse Sandra ‘Sumie’ Nagano levert met het prachtige ‘Lost In Light’ een fraaie opvolger voor haar debuut. 

Lost In Light

Sumie is een bijzonder getalenteerde songschrijfster. Dat bewijst ze met ‘Lost In Light’ waarop ze samenwerkt met pianist Nils Frahm en producer Dustin O’ Halloran. Na he onverwachte succes van haar debuut , keerde de zus van Yukimi ‘Little Dragon’ Nagano maar al te graag terug naar het ritme van haar dagelijkse job. Tezelfdertijd zocht ze haar toevlucht in boeken en films over de meest uiteenlopende onderwerpen. Die vormden de inspiratie voor wat ‘Lost In Light’ geworden is.

Sumie beschikt over een betoverende stem, die soms de sensuele kwetsbaarheid van Mazzy Star-zangeres Hope Sandoval of Beth Gibbons (Portishead) echoot. Deze delicate en uiterst intieme songs draaien dan ook hoofdzakelijk rond de stem van Sumie. En gasten als Peter Broderick verstaan als geen ander de kunst om al de finesses van haar dromerige songs te doen openbloeien.

‘Lost In Light’ is een album waarin je telkens weer andere details hoort. De persoonlijke toets, die haar debuut kenmerkte, is nog steeds aanwezig, maar toch voel je dat deze composities lang hebben kunnen rijpen. Dit is geen hapklare brok popmuziek, maar een singer-songwriter, die hart en ziel in haar liedjes steekt. Haar songs en haar bijzondere stem volstaan, al is de inbreng van producer, vriend en toeverlaat Filip Leyman niet te onderschatten.

Op dit warme album zit echt alles volledig op zijn plaats. Van het trage, maar precieze gitaarspel in de spaarzame opener Fortune (met gastinbreng van Peter Broderick) tot afsluiter en tearjerker Walk Away, telkens weer slaagt Sumie erin om de luisteraar voor zich te winnen met in pakkend drama gehulde songs. Daarin duikt al eens een subtiele trompet op (Night Rain) en weet Sumie met een klein en schattig ogend nummertje als Blue Lines een overrompelende indruk te maken.

In wezen zijn haar liedjes kleine, filmische verhaaltjes, die ergens bij elkaar passen, waarbij ze put uit diverse inspiraties: boeken (‘The First Bad Man’ van Miranda July), films, muziek (ze citeert Bowie's Kooks in The Only Lady), enz. Dat er af en toe een fraaie echo van Mazzy Star opduikt (Divine Wind, dat geïnspireerd werd door een gedicht van de Zweedse Daniel Khlevheden), is slechts een compliment.

Kortom: een pracht van een album waarmee Simon Raymonde (van Bella Union) nog maar eens bewijst een geweldig oor voor talent te hebben. Benieuwd wat Sumie hier live mee gaat doen.

23 november 2017
Philippe De Cleen