Sunflower Bean - Twentytwo In Blue

Lucky Number Music

Ben je een vroege twen en hield je als tiener van 'Glee'? Dan is Sunflower Bean vast iets voor jou.

Om wat duiding te geven bij bovenstaande inleiding, moeten we even persoonlijk worden. Hier ten huize loopt zo’n jonge twen rond die, dankzij het in onze ogen nogal kleffe 'Glee' allerlei bands kent die van lang voor haar (soms zelfs van voor onze) tijd zijn. Zo hoorden we haar op een dag luidkeels meezingen met Go Your Own Way van Fleetwood Mac (gelukkig wel de originele versie).

Waarom moeten wij daaraan denken? Wel, iets gelijkaardigs moet er ten huize Julia Cumming, Jacob Faber en Nick Kivlen gebeurd zijn; met dat verschil dat die drie (allemaal tweeëntwintig jaar oud) meteen ook instrumenten ter hand namen en een bandje begonnen. Ze doopten zich Sunflower Bean en die naam paste perfect paste bij de sound van het debuut.

Op dat eerste album, ‘Human Ceremony’ (net twee jaar en twee maand oud) stonden allemaal nummers die de drie schreven tijdens hun tienerjaren. Maar zoals dat gaat met een tweede plaat: het moet allemaal sneller gaan. Gelukkig was daar Jacob Portrait van UMO om één en ander in goede banen te leiden.

En het mag gezegd: ‘Twentytwo In Blue’ klinkt niet als een doorslagje van de vorige plaat en evenmin als een haastjob. Weer levert het trio elf meteen goed in het oor liggende songs af en weer zullen ze overal vergelijkingen oogsten met bands uit het verleden en dan vooral met McVie, Fleetwood en co dankzij liedjes als I Was A Fool en de bijna-titelsong Twenty Two.

Maar ook dit keer wordt het palet toch uitgebreid richting glamrock en er sluipt zelfs politiek binnen. Blijkbaar is daar moeilijk aan te ontsnappen voor Amerikaanse bands die moeite hebben met het huidige politieke klimaat. Toch is het onduidelijk of Sunflower Bean tot het democratische, dan wel het republikeinse kamp behoort: “Every tragedy has its sad clown / Victory has its dark cloud / If you hold us back you know that we can shout / We brought you into this place / you know we can take you out”, klinkt het in Crisis Fest. Volgens de band is de track vooral een riem onder het hart voor de jeugd van Amerika.

Het algemene gevoel bij de plaat is er eentje van lieflijkheid, maar toch kan de band ook uithalen. Dat bewijst ze in de opener Burn It  en het puntige Human For, nochtans niet één van de politiek beladen songs. Wat ons betreft, hadden er wat meer songs zonder gepolijste randjes op de plaat gemogen.

NME had het maximum van vijf sterren over voor deze release, maar dat hebben wij niet. We worden nergens echt geraakt ondanks de perfecte klank en de echo’s van grote bands uit het verlden, maar wij horen dan ook niet tot de doelgroep. Misschien wint de band desondanks ons hart op één of ander podium.