Supercharger - Broken Hearts And Fallaparts
Gain Music
Hoe moeilijk is het om je met simpele catchy rock-'n-roll staande te houden in een muziekwereld waar vooral hippe stijlen als indierock en metalcore de spotlights opeisen? Puristische rockliefhebbers, die al een tijdje meegaan, zijn doorgaans niet echt optimistisch als het daarop aankomt en zouden zeggen dat het onbegonnen werk is. Maar met voorbeelden als The Hives en vooral mede-Denen D.A.D. en de wetenschap dat sterke liveshows op festivals een breed rockpubliek trekken, lijken de Denen van Supercharger het toch te gaan redden.
'Broken Hearts And Fallaparts' is het derde studioalbum van Supercharger, een band die de afgelopen jaren internationaal al een aardige livereputatie opbouwde en dankzij wat airplay op de Zweedse radio zichzelf ook in het thuisland op de kaart aan het zetten is. De wil om definitief door te breken is goed hoorbaar op de plaat. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de instelling, die hen ooit werd ingegeven door een vriend: wie iets wil bereiken met eenvoudige rock-'n-roll moet zorgen in dit genre absoluut de beste te zijn. Zo ver waren ze nog niet voor het opnemen van deze langspeler volgens zanger Mikkel Neperus, maar de kans op overleven moet toch wel zijn gegroeid.
In ieder geval bewijst Supercharger de spelregels voor catchy rock, heilig bij de meest trouwe aanhangers van deze stijl, wel onder de knie te hebben. De plaat staat vol goed in het gehoor liggende liedjes met sterke zanglijnen, nagenoeg allemaal stevig vormgegeven. Like A Pit Bull en Get What You Deserve zijn krakers die de festivalweide zo plat kunnen krijgen en de automobilist met muzieksmaak een snelheidsboete bezorgen. Een ware uitbarsting van energie is losgekomen in de studio. Soms dreigt dat uit te monden in geschreeuw waar je als luisteraar niet veel mee kan zoals in Hold On Buddy en vooral Yeah Yeah Yeah. Maar in From The Gutter heeft de krachtexplosie dan weer wel een functie. Het nummer omschrijft de frustratie van een hard werkende band, die in eigen land niet de verdiende waardering krijgt.
Maar er is op 'Broken Hearts And Fallaparts' ook tamelijk veel ruimte voor nuance. Zoals in de veel rustigere meezinger Five Hours Of Nothing, misschien wel de voornaamste kandidaat voor een nieuwe radiohit. Daarnaast wordt de muzikale horizon op de plaat aanzienlijk verbreed door aanvullende instrumenten als steel guitar en piano. Van de nummers die daarvan profiteren is Hung Over In Hamburg, waarschijnlijk het best te omschrijven als een staaltje eigenzinnige, bluesy americana-punk, het mooiste voorbeeld.
Behalve stevig is het album dus ook mooi en fris geworden. Aan kwaliteit ontbreekt het niet, en aan overtuigingskracht al helemaal niet. Dit zou een goed doorbraakalbum kunnen zijn. En ja, ze mogen onderhand wel tot de beteren in het genre worden gerekend.