Swamp Dogg - Love, Loss, And Auto-Tune
Joyful Noise Recordings
‘Love, Loss, And Auto-Tune’ is Swamp Doggs eenentwintigste studioalbum, en meteen een radicale verandering van zijn vertrouwde sound. Maar ja, Swamp Dogg zou zichzelf niet zijn als hij plots gewone muziek zou uitbrengen, toch?!
Swamp Doggs carrière is van meet af aan al een rollercoaster vol onverwachte wendingen en scherpe bochten geweest. Van seks (Mama’s Baby, Daddy’s Maybe; Wife Sitter) naar ras (I Was Born Blue) en politiek (God Bless America For What), er is nauwelijks een thema dat hij nog niet aansneed. Steeds waren de nummers van sublieme kwaliteit, maar toch wist hij nooit de radiotoppen te scheren. Niet dat dat erg is, integendeel. De soulzanger wist heel wat erkenning te verwerven binnen de rapcultuur, die zijn nummers regelmatig samplede, waardoor hij zijn zangcarrière ongestoord kon blijven verderzetten.
Intussen is hij al toe aan zijn eenentwintigste studioalbum, en wat voor een. ‘Love, Loss, And Auto-Tune’ is de plaat waarop Swamp Dogg experimenteert met de moderne technologieën, en nog wel op een erg succesvolle manier. Grappig, eigenlijk: de jonge, nieuwe soultalenten zweren bij de oude soultechnieken en -klanken (luister maar eens naar Leon Bridges) terwijl oude rotten als Swamp Dogg net de nieuwe technologieën beginnen te omarmen.
Om maar te zeggen: het is bizar om nieuwe technieken als autotune, die we vooral kennen uit de hiphopcultuur (Migos, Travis Scott, Lil Yachty), in nummers van oude legendes als Jerry Williams -want da’s zijn echte naam- te horen. Maar we zijn er blij om: voor het eerst horen we een artiest autotune gebruiken en toch goede nummers maken. Dat moet een mijlpaal zijn.
De techniek van autotune draait op dit album het beste uit in de nummers die eenzaamheid weerspiegelen. Neem nu I’ll Pretend, waar Williams zijn solitarisme bezingt, verlangend naar zijn verre geliefde. De instrumentale fantasieën van Guitar Shorty worden er verdrongen door een donkere leegte, waardoor Swamp Doggs geautotunede stem volledig op de voorgrond kan treden en het gevoel van eenzaamheid kan aanwakkeren. Of Lonely, dat een heerlijke soulvibe (saxofoon en andere blazers) combineert met afstandelijke autotune die perfect matcht met de lyrics (“But I still love you and I want you/I mean let's just give it a real try/Damn, I'm lonely man”).
Ook op I Love You More (een stukje heviger maar dus ook dansbaarder) en She’s All Mind All Mind (heerlijk euforische r&b) blijft Williams, ondanks de autotune, fantastisch klinken. En zelfs Answer Me, een “TNGHT meets The Beatles meets Travis Scott”, klinkt leuk (al is het soms ietwat overdreven). Het is pas bij $$$ Huntin’ dat de bal volledig misgeslagen wordt. De autotune halverwege is er echt te veel aan, en de groovy beat kan dat niet compenseren. Sex With Your Ex is een waas van hectische geluiden en klinkt allesbehalve sexy, en I Love Me More, tja, da’s eerder een dansfloorkiller dan een echte Swamp Dogg…
Heel tof hoe Swamp Dogg nieuwe technieken aanwendt en er iets zinvols mee doet. Het geheel klinkt erg verfrissend. Ideaal, want de “klassieke soul” mocht wel eens worden afgestoft. Soms gaat hij iets te ver met al die effecten -je hoeft heus niet alle knoppen uit te proberen, Williams!- maar dat vergeven we hem graag. Puik werk.