Swedish House Mafia - Until One

Virgin Records

2010 moest en zou het jaar van Swedish House Mafia worden. Ze wilden stadiums vullen zoals Tiësto dat kon en de wereld rock-‘n-rollgewijs rondreizen zoals 2 Many Dj’s dat deden. En dat allemaal met de cool en de flair van een Bob Sinclar, inclusief champagnefeestjes en speedboats. Wat we nu van hen gezien hebben is, naar eigen zeggen, nog maar een tipje van de sluier. Tijd voor een tussenstand dus.

En ‘Until One’ is daar een handig instrument voor. Het album verzamelt de tracks die Sebiastian Ingrosso, Steve Angello en Axwell afzonderlijk of met andere vrienden in elkaar knutselden, de twee singles die ze als SHM uit hun computer stampten en een hoopje topdertighits van vreemde origine. Het geheel is de soundtrack bij de gelijknamige dvd die de drie dj’s volgt tijdens hun optredens. Vroeger maakte men een dvd na een rijk gevulde carrière. Tegenwoordig zijn een paar snelle hits al voldoende.

Het is maar een kanttekening en niet zozeer kritiek. Wat we vooral waarderen aan deze drie sloebers is dat ze feestmuziek maken met een randje, maar er steeds in slagen op de juiste kant van de balans te blijven hangen. Vond u de bewerking van Robin S’ klassieker Show Me Love door Angello en Laidback Luke ook niet beestig? Hebt u ook niet luidkeels “Leave the world behind you” meegebruld? En vond u I Found U van Axwell ook niet stiekem een vette schijf? Goed nieuws dan, want die nummers staan ook op ‘Until One’.

Hier en daar begint de weegschaal echter naar de andere zijde door te wegen. De mashup van Walking On A Dream met Tivoli van Steve Angello is ronduit cheap en ook zijn KNAS is niet meteen een hoogvlieger. En Axwell hoorden we al beter doen dan Nothing But Love. Een jaren negentig vocal house-imitatie waaronder hij beats plakt die hij naar onze zin iets te vaak van de plank neemt.

Een pluim verdienen ze wel voor het plakken van We Are Your Friends op de break van Kidsos, de beatversie van MGMT’s Kids door Ingrosso. Lijkt misschien ook niet meteen de meest wereldschokkende zet, maar het werkt wel.

En verder blijft Swedish House Mafia mooi binnen de vooraf uitgestippelde lijntjes kleuren. Trancy breaks, stoere bassen en vocals die u bij een alcoholintoxicatie van acht promille nog steeds kunt meezingen. Dit is werk voor de grote festivals en megafuiven en daar rendeert het ongetwijfeld. En als Swedish House Mafia productioneel de lijn doortrekt van Miami 2 Ibiza en One, dan is het voor ons al goed. Een stevig hitje van tijd tot tijd kan deugd doen, nietwaar?