Sweet Little Mojo - \ swēt \ \ ˈli-təl \ \ ˈmō-jō \

Zeal Records

De schuiven van artiesten. Soms zitten er heel lang erg mooie dingen in. Bruce Springsteen heeft uit schuivenmateriaal al het prachtige 'The Promise' samengesteld en ook zijn meest recente 'High Hopes' bestond voor het merendeel uit al dan niet herwerkt oud materiaal. Gaëtan Vandewoude heeft ook zo'n schuif. Vandewoude is het meest bekend als de drijvende kracht achter Isbells, maar heeft nu een oud plaatje nieuw leven in geblazen onder de naam Sweet Little Mojo.

Vandewoude heeft geen interviews gegeven rond dit project; er wordt maar een handvol keer live gespeeld met de band; en ook de promotie was eerder onbestaande. Dat heeft als gevolg dat swet ’li-tel ’mo-jo voorlopig maar een handvol likes heeft op Facebook en dat dit plaatje al te snel over het hoofd gezien kon worden. Dit is een tussendoortje. Maar wel een aardig tussendoortje.

swet ’li-tel ’mo-jo is slaapkamermuziek: synths en gitaren, hier en daar een lichte beat en alles zelf ingespeeld. Dit is geen nieuwe stap in de carrière van Vandewoude, maar eerder een hoofdstuk dat afgesloten diende te worden. Zo benadrukte de singer-songwriter ook al vanaf het begin.

Het zijn de eerste stappen van Gaëtan Vandewoude als solo-artiest die we op 'Sweet Little Mojo' horen, voortgebracht in de stilte van de nacht. “Op zoek naar een identiteit”, zegt hij er zelf over. Vandaar dat hij er ook geen interviews over wilde geven. “Ik wil het verleden niet herbeleven”, zegt Vandewoude in de perstekst, “Laat de muziek maar voor zichzelf spreken.”

Al vanaf de eerste seconden is duidelijk dat het trekken van vergelijkingen tussen Isbells en swet ’li-tel ’mo-jo geen zin heeft. De enige, gemeenschappelijke factor tussen de twee is de stem van Gaëtan. Opener The Sun straalt met zijn uptempo beat en zijn synths lente uit, gevoelens van euforie en prille kalverliefdes. Daar waar Isbells meer grossiert in openhaardmuziek voor regenachtige herfst- en barre winteravonden.

'Sweet Little Mojo' is dan ook in de eerste plaats een popplaat, al dekt die stempel ook niet helemaal de lading. The Sun is alvast een aanstekelijk nummer en hoewel de muziek ook in Monday Morning nog aanstekelijk klinkt, horen we hier ook een stevige dosis tekstuele melancholie terug. “Monday morning, say goodbye / let's break up before we die”, kondigt een relatiebreuk aan op die bewuste maandagochtend terwijl de zonnestralen verder van de muziek spatten. Opnieuw: sterk nummer.

In A Thousand Miles eist de elektronica voor het eerst de hoofdrol op en lijkt het alsof we aan het luisteren zijn naar een nieuw nummer van Oscar & The Wolf. Het is pas naar het einde van de plaat toe dat de elektronica terug op de voorgrond komt te staan. In The Way You Talk About It en de instrumentale atmosferische afsluiter The Moon.

Er staat één overbodig nummer op 'Sweet Little Mojo'. Het heet Today, het klokt af op iets boven de minuut en het voegt niets toe aan wat we tot dan toe al gehoord hebben. Er staat ook één nieuw nummer op 'Sweet Little Mojo'. Up To You staat in het hart van de plaat en valt geenszins uit de toon. De lichte beat in een uptempo song, de tekst die hoopt op betere dagen, de lichte xylofoon op de achtergrond. Wij zouden zelfs durven stellen dat het jammer is dat Gaëtan Vandewoude het hoofdstuk swet ’li-tel ’mo-jo nu al wil afsluiten.

Negen nummers en een halfuurtje lichtvoetige, maar goeie popmuziek later is 'Sweet Little Mojo' alweer afgelopen. Het was een aangename, maar te korte kennismaking.