Swervedriver - Future Ruins
Rock Action Records Glasgow
Kent u nog één band uit de jarennegentigshoegazescene die geen revival doormaakte in de jaren 2010? In alle eerlijkheid: wij niet meer. Swervedriver was in 2015 de volgende aan zet om een stevige nageboorte van een studioplaat te releasen. En dat nieuwe leven lijkt hen wel te bevallen, zo bewijst ‘Future Ruins’
Wie het oudere werk van dit iconische kwartet een beetje kent, weet dat het bij de Britten meer gaat om noise dan melodie, meer om (technisch sterk onderbouwde) energie dan de catch van hitsongs. Dat betekent veel onderhuidse structuren in een landschap van glijdende gitaren, een wall of sound van feedback, zware solo’s en ver weggetrokken zang. Dat was bij vorige studioplaat ‘I Wasn’t Born To Lose You‘ zo en is nu niet anders. Grootste verschil? Sinds bassist Mick Quinn van ex-Supergrass als vast bandlid ingelijfd is, mag dit instrument ook iets vetter lodderen en modderen.
Verder mag je nog steeds lazy lagen verwachten, songs die mooi melodieus golven en soms zelfs wat kronkelen, maar weigeren in refrein-strofe-straatjes mee te lopen en een warme, volle sound van permanent galmende distortiongitaren. In feite is het instrumentarium en vooral ook de technische structuur die gevormd wordt de grote kracht van Swervedriver, een band die vooral populair blijft bij mensen die zelf ook effectief gitaar spelen en bij een noiseband als Mogwai, die met alle plezier zijn Rock Action Records label heeft opengesteld. De warmzachte stem van Adam Franklin krijg je er gewoon gratis bij.
Dat maakt ook dat de songs van dit vijftal ook nu weer grotendeels inwisselbaar zijn, ook al zullen de technici onder ons het tegendeel bewijzen. Die laatste krijgen trouwens gratis alle partituren op de website van de band voorgeschoteld. En ja, natuurlijk noteren we hier zeker dat Swervedriver niet altijd voluit gaat, maar in songs als Future Ruins de distortion inhoudt en wat meer in het ijle, bijna akoestische gaat zweven. En het spreekt ook voor zich dat we opmerken dat een rondtollend Threeascending een voortdurende evenwichtsoefening is tussen harmonieën en dissonanten. Schiet daar ook niet plots een lazerpistool af?.
Maar we haken toch af wanneer het vijftal wat te ver van grond dreigt te gaan zweven in hun ongrijpbare structuren en zijn blij als songs als Spiked Flower met wat steviger drum- en baswerk en dus een meer solide basis dichter aan gaan leunen bij indierock en minder bij psychedelische shoegaze (noteer hier zeker ook een titel als Everybody’s Going Somewhere & No-One’s Going Anywhere). Quoi?
We sluiten dus graag af met de voor de hand liggende conclusie dat ‘Future Ruins’ een prima Swervedriver-plaatje is en een fraaie aanvulling op de vijf oudere broertjes. Maar als u eerder al afhaakte bij de weerspannige, psychedelische wolkmuziek van deze Britten, heeft u geen extra reden tot juichen gekregen.