SX - Arché

ARS

Er zit iets in het kraantjeswater in Kortrijk. Want niet alleen de roots van Goose en Balthazar liggen er, ook SX heeft er zijn thuishaven. En met Archè hebben die nu eindelijk hun langverwachte debuutplaat uit. Een debuutplaat die naar meer smaakt. 

Onze eerste kennismaking met SX dateert van begin 2011, toen de band de vi.be On Air-wedstrijd van Studio Brussel won. Black Video werd als single uitgebracht, en het werd meteen een grote hit. Ondanks zijn jonge leeftijd, mogen we het intussen zelfs een klassieker in de geschiedenis van de Belpop noemen.

SX deed daarop het voorprogramma van Das Pop in de Ancienne Belgique, en gooide daar misschien wel hogere ogen dan Das Pop zelf. Ze gingen op Europese tournee met dEUS en speelden zo veel mogelijk live, nationaal en internationaal.

De verwachtingen voor de debuutplaat waren dan ook hooggespannen. En nu het einde van 2012 nadert, wordt het lange wachten beloond met ‘Archè’. Archè is een oud Grieks woord dat - toepasselijk - ‘begin’ betekent. Een goed begin, als je het ons vraagt.

Over Black Video hoeven we het niet meer te hebben. De klasse van dat nummer staat buiten kijf. Dat Black Video geen toevalstreffer was, bewijst Gold, de tweede single en openingstrack van de plaat. “Into nirvana / won’t you come with me” klinkt het daarin, en de grote troef om ons mee in het nirvana te lokken is de dromerige, ietwat mysterieuze stem van zangeres Stefanie Callebaut. Callebaut doet daardoor denken aan Victoria Legrand, van die andere dromerige band Beach House, maar de songs van SX hebben doorgaans een hoger tempo, bevatten meer schwung.

De titeltrack drijft op een elektronische drumbeat waarop je onmogelijk kan blijven stilstaan. Voeg daar nog een bezwerend orgeltje en een aanstekelijk gitaarriedeltje aan toe, en je hebt het recept voor een volgende grote hit. Een lange muzikale outro maakt het verhaal af. Een droomnummer om een optreden mee af te sluiten, lijkt ons.

In Graffiti, dat de band al in mei 2011 opnam in de Toots-studio in Brussel, haalt Callebaut vocaal uit en toont ze dat ze meestal nog ingehouden zingt. Nog veel mogelijkheden, dus. Graffiti drijft trouwens op een geweldige tekst die ons vertelt dat het leven weliswaar maakbaar is, maar dat je daar toch ook een dosis geluk bij nodig hebt.

Ook geen ongebreideld optimisme in The Future: “How can we worry about our daily lives / when we realize / that the future we build for ourselves / is bad for our children.” Het is de stem van een generatie die opgroeit in volle crisis en altijd maar te horen krijgt dat ze het minder goed zal hebben dan hun ouders. Een revolutie zal het niet ontketenen – die tijden zijn voorbij – maar het toont wel maatschappelijke betrokkenheid aan.

Een klein puntje van kritiek hebben we voor Plateaux. Het lijkt ons een wat overbodige instrumental die het tempo uit een voor de rest uitstekende plaat haalt. Skip die track en je houdt een geweldige plaat over, waar naast Black Video en Gold nog enkele andere hits af te halen zijn.

Dromerig en mainstream, retro en hip, hoekig en vlot: SX is het allemaal en allemaal tegelijk. ‘Arché’ is een plaat om in huis te halen en een plaat die een extra pluim verdient omwille van het mooie artwork. Een MIA voor Beste Doorbraak, begin december, lijkt ons het minste.