Syd Arthur - On An On

Dawn Chorus Recordings

‘On An On’ van Syd Arthur. Die hadden we even niet zien aankomen. Maar de buil zal ons nog weken heugen. De band heeft met zijn klassieke Britse proginvloeden zo weinig uitstaans met de huidige indiepop dat hun misschien niet al te vernieuwende stijl bizar genoeg verfrissend werkt. Een intrigerend debuut!

Een anachronisme kan je Syd Arthur natuurlijk niet noemen. Of je nu luistert naar Django Django, Field Music of Tame Impala; als je de knipogen naar de gouden sixties en seventies niet herkent, blijf dan alstublieft weg op muziekquizzen. Kleurrijke sounds zijn in, en prog is al lang geen ingrediënt meer dat bekeken wordt als een stuk met asbest vervuild schroot. Vorig jaar nog scoorde Everything Everything met de uitdagende progpop van ‘Man Alive’.

Syd Arthur is echter van Canterbury en dat heeft zo zijn gevolgen. In het zuidoost-Engelse Canterbury schoten bands op het einde van de jaren zestig als paddenstoelen uit de grond. En terwijl Yes en Emerson, Lake & Palmer grossierden in grootse klassieke arrangementen, creëerden Soft Machine en Matching Mole (beide met Robert Wyatt), Caravan, Hatfield and the North en Gong een landelijke stijl van prog die veel te danken had aan folk, psych en jazz. The Canterbury Scene zat vol fantasie, was geestig en eigenaardig. Of in één Engels woord: ‘whymsical’.

Syd Arthur probeert zijn afkomst duidelijk niet te verbergen, maar brengt gelukkig geen schaamteloze kopie. ‘On An On’ laat zich namelijk ook perfect genieten als barokke pop. Een organische sound, met knapperige strijkersarrangementen en opvallend afwezige elektronica. Dat heeft Syd Arthur overigens gemeen met de noordelijke landgenoten van Field Music.

De melodieën zijn dan weer van het soort dat maar geleidelijkaan onder je huid kruipt en je van binnenuit verteert. ‘On An On’ is een trage groeier, dat wel, maar de plaat levert ook bakken voldoening.

Veel kan worden verklaard door de bandsound, die tien nummers lang het midden houdt tussen rock en akoestisch, en van ‘On An On’ een straffe eenheid maakt waarin de afzonderlijke melodieën helemaal opgaan.

Maar ondertussen pakt de band toch ook uit met schitterende songs, zoals het dwingende Truth Seeker (dat begint met een staccato-puzzel à la Gentle Giant), Night Shaped Light ­­(een instrumental zoals ze anno 2012 gewoon niet meer gemaakt worden), en Paradise Lost­, een wervelend mini-epos dat in acht minuten tijd op talloze emoties werkt.

Een uitzonderlijke vermelding gaat naar Raven Bush, die met zijn (elektrische) viool onvervangbaar lijkt bij Syd Arthur. Bush heeft trouwens een bekende Tante Kaat. Ja, die van Wuthering Heights. Kate Bush werd gelanceerd door David Gilmour van Pink Floyd, de band wiens gekke eerste frontman Syd Barrett de jonge Canterburians inspireerde tot hun bandnaam. En daarmee is de cirkel mooi rond. Al zal je zien: hij gaat ‘On An On’.