Sylvan - Sceneries

Eigen beheer

De achtste worp van deze progband uit Hamburg is de meest ambitieuze tot nu toe: een dubbelalbum met vijf lange songs. Is dit hun ‘Tales from Topographic Oceans’? Nou neen, de stijl van Sylvan staat daarvoor te veel met beide voeten op de grond. Maar de emotionele impact die ze op ‘Sceneries’ nastreven, bewijst dat ook Duitsers erg gevoelsmatig kunnen musiceren.

Dat betekent niet dat Teutoonse bombast hier afwezig is. Het betekent wel dat ze bij Sylvan een mooi evenwicht gevonden hebben tussen lichte en stevigere kost. Door de mix van symfo, neoprog en classic rock met een toets van progmetal, vindt Sylvan erg makkelijk zijn ‘comfort zone’. Bovendien kan men bogen op een aanhang van prog- én metalfans.

Wat ‘Sceneries’ overigens ook onderscheidt van eerdergenoemde Yes-klassieker, is de afwezigheid van een concept. We hebben hier veeleer te maken met vijf individuele composities, gebaseerd op de persoonlijke ervaringen en ideeën van de vijf bandleden. Het bibliofiele artwork kun je in dat licht zien: elke song is een afzonderlijk boek.

The Fountain of Glow zal fans van Jon Andersons teksten nog het meest bekoren, omdat het uitdrukt dat liefde alle ellende in de wereld zal overwinnen. Een idee zo oud als een Romeinse heirbaan (‘Amor vincit omnia’), maar The Fountain of Glow is een overtuigende opener. Marco Glühmann heeft een geweldige, erg wendbare stem (in het hoge register doet hij denken aan Matthew Bellamy van Muse) en hij draagt moeiteloos de geëlaboreerde teksten.

Ook de andere composities bruisen van positiviteit. Share The World With Me is een ode aan een verloren vriend en tegelijk een hommage aan de schoonheid van onze planeet. The Words You Hide vertelt over de woorden die de songsmid op papier zet. Maar het zijn woorden die een geliefde zullen kwetsen, in tegenstelling tot de juiste woorden die onuitgesproken blijven.

The Waters I Traveled drukt de kracht van de oceaan uit. En het eindluik Farewell To Old Friends is het persoonlijkste verhaal: een oorlogsveteraan inspireert een jongeman tot nieuwe hoop, ondanks de horror van het slagveld. Uiteindelijk is de song een viering van het leven.

De muziek weerspiegelt deze positieve krachten. De zang van Glühmann weet steeds de juiste snaar te raken, zonder in goedkoop sentiment te vervallen. Rond delicate toetsenakkoorden weeft een excellerende Jan Petersen erg melodieuze gitaarlijnen. De spannendste gitaarsolo, opgejaagd door een stuwende ritmetandem, noteren we in Farewell To Old Friends.

De songs zijn stuk voor stuk intelligent opgebouwd, met knappe spanningsbogen en symfonische erupties. ‘Sceneries’ is negentig minuten oprecht emotionele muziek van een band op het toppunt van haar kunnen.