t - Anti-Matter Poetry
ProgRock Records
Het digitale tijdperk heeft een fenomeen gebaard: de multi-instrumentalist. Op het eerste gezicht lijkt hij een wereldvreemde nerd die zich in de veiligheid van zijn homestudio heeft teruggetrokken. Ook lijkt hij een onverbeterlijke controlefreak: coauteurschap met anderen wordt zelden geduld. Uit schrik voor de buitenwacht gaat hij schuil achter een niet ‘googlebaar’ pseudoniem: één letter, uitsluitend traceerbaar op de index van spionagediensten. Maar wij zijn het onszelf verplicht om toch de identiteit van ‘t’ te achterhalen. De Duitser Thomas Thielen heeft een verleden bij de band Scythe en heeft al twee soloalbums op zijn actief. Vervolgens trok hij vier jaar uit om zijn ambities gestalte te geven op de conceptplaat ‘Anti-Matter Poetry’. Hierop filosofeert hij over de destructieve kant van kunst. Zij doet ons verlangen naar wat we eigenlijk niet willen of nodig hebben: angst, liefdesverdriet en gevaar. Poëzie wordt zo het zwarte gat dat we verkiezen boven de zon. Het is een vorm van gecondenseerde destructie. Van een Duitser zou je dan verwachten dat dit een zwaar op de maag liggend onderwerp wordt. Staat Duits tenslotte niet voor Teutoonse bombast? Maar het is net de muziek die alles verteerbaar maakt. Thielen is een onopvallend maar accentloos zanger en dat laatste is voor een Duitser al heel wat. Maar hij is vooral een vaardig schilder van schaduwrijke beelden. Hij is zelfs niet vies van een snufje pop, maar het gebruik van de moderne elektronica blijft gelukkig onder controle. Het resultaat is een intimistische score bij een film die zich in je hoofd begint af te spelen. ‘Anti-Matter Poetry’ komt het best tot zijn recht als je het in zijn geheel beluistert. Het album in stukken verdelen als was het een collectie individuele songs, verbrodt het effect op de luisteraar. Het vereist van hem de complete immersie: het houdt je kopje onder, maar je ademt rustig verder als in een luchtbel. Dat is dan meteen de belangrijkste kritiek: de muziek durft weleens voort te kabbelen, zonder je echt de adem af te snijden. Thielen had de spanningsboog beter wat strakker aangetrokken.
