t - Fragmentropy

Progressive Promotion Records

Waar is de tijd dat musiceren een sociale activiteit was? Thomas Thielen alias t trekt het zich niet aan en doet ook op zijn nieuwste worp ‘Fragmentropy’ alles lekker zelf. De onbetwiste rijkdom aan ideeën blijft ons iets te obscuur, maar muzikaal heeft de Duitser een indrukwekkende weg afgelegd.   

Thomas Thielen heeft een verleden bij de band Scythe en heeft al vier soloalbums op zijn actief. Voor het knappe conceptalbum ‘Anti-Matter Poetry’ (2010) trok de perfectionist vier jaar uit. Het ontlokte ons toen de bedenking dat Thielen de spanningsbogen strakker had mogen aantrekken. Dat heeft hij gedaan op ‘Fragmentropy’, dat hij in minder dan twee jaar wist in te blikken. Soms duurt een productieproces gewoon te lang. Thielen heeft eruit geleerd.

Wie houdt van Marillion met zanger Steve Hogarth, kan hier zijn plezier niet op. Vaak betrap je je erop te denken dat je naar een geheime opname van de Britse band aan het luisteren bent. Vocaal heeft Thielen wel erg veel weg van de sympathieke Engelsman. Ook de weidse toetsenpartijen en de ruimtelijke productie zouden je op het verkeerde been kunnen zetten. Epigonenwerk of eigen creativiteit? Zeker het laatste, want in plaats van kopiërende huisvlijt horen we een artiest met een visie.

Maar welke visie? Daar zijn we nog niet achter. Want wat betekent die titel in godsnaam? Een entropie van fragmenten? Smeltende ijsblokjes zijn een klassiek voorbeeld van entropie, googelen we. Maar het heeft ook wat met menselijke emoties te maken. Een rechtstreeks verband zien we niet. Uit de teksten worden we ook niet echt wijzer. Logisch: Thielen zingt brede lappen tekst, intellectuele hersenspinsels zonder leestekens, als een eindeloze stream of consciousness. Losse woorden wijzen op een misantropische opvatting, maar we kunnen ons vergissen.

Gelukkig is er de muziek. Verschillende spanningsbogen zetten de luisteraar voortdurend op scherp. Enkel The Black Of White klinkt ons iets te wijdlopig. Dynamische contrasten en tempoveranderingen zorgen voor een aantrekkelijk geluidsbeeld. Dat de man werkelijk alles zelf doet, inclusief de eindmix, maakt indruk. Als Thielen nu ook bij het pennen van zijn teksten aan zijn publiek denkt, willen we zijn initiaal de volgende keer met een hoofdletter schrijven.